Rozdział XCIX

         Postanowiliśmy z Fabianem, że przenocujemy na Białorusi. Musieliśmy wynająć pokój w hotelu, bo tato akurat gdzieś wyjechał. Były tam tłumy. Nie wiedziałam co się dzieje. Baliśmy się, że nie będzie nic.

-Jest tylko jeden dwuosobowy pokój- poinformowała nas recepcjonistka- Z łóżkiem małżeńskim- dodała po chwili.

-Słucham?- myślałam, że źle usłyszałam.

-Biorą państwo?

Spojrzałam na rozgrywającego. Dla niego była to zabawna sytuacja. Kiwną lekko głową.

-Bierzemy- zwrócił się do dziewczyny.

Wzięliśmy klucz i poszliśmy do pokoju. Drzyzga co chwilę na mnie zerkał i uśmiechał się. Miałam ochotę go walnąć.

-Przestań w końcu- powiedziałam.

-No co? Siostrzyczko nie denerwuj się tak- przytulił mnie.

-Jakby się Piotrek dowiedział- szepnęłam.

-To co?- zdziwił się- Jesteśmy rodzeństwem. Nie ma powodów, żeby się wściekać.

-W sumie racja- uśmiechnęłam się- Ale i tak śpisz na podłodze.

Zaśmiał się tylko. Weszliśmy do pokoju. Poszłam do łazienki się trochę odświeżyć. Gdy wyszłam wpadłam na brata.

-Puścisz mnie?- spytałam.

-Nie- uśmiechnął się szeroko.

-Czemu?

-Bo muszę nadrobić wiele, wiele, wiele, wiele- walnęłam go, a on się zaśmiał- lat- dokończył.

-Dobra dość- wyswobodziłam się z jego ramion- Idziemy na jakiś obiad?

-Jasne, ale to ty się tu orientujesz gdzie można dobrze zjeść, więc prowadzisz.

Po pięciu minutach wchodziliśmy już z hotelu. Szłam z rozgrywającym pod rękę. Zaraz za parkiem było dobra knajpka. Niestety co to byłby za wyjazd gdyby nie było żadnych nieprzyjemnych sytuacji.

-Inga!- usłyszałam swoje imię i się odwróciłam.

-O Boże- szepnęłam.

-Co jest?- spytał Drzyzga.

W naszą stronę biegła Nadia. Miałam ochotę się przed nią ukryć. Podeszła i zmierzyła wzrokiem Fabiana.

-Co to? Mąż już ci się znudził?- spytała po rosyjsku.

-Nie- odpowiedziałam wkurzona.

-Przecież widzę- wskazała na rozgrywającego, który był zdezorientowany, bo nic nie rozumiał.

-To nie twój interes.

-Czekaj zadzwonię do twojego męża i powiem mu co tu się dzieje.

-Po pierwsze nie masz numeru do Piotrka, a po drugie nic nie wiesz.

-To mi wyjaśnij- położyła ręce na biodrach.

-Nie mam takiego obowiązku- powiedziałam tylko i zwróciłam się do brata po polsku- Chodźmy stąd.

Ruszyliśmy w stronę knajpki. Drzyzga co chwilę na mnie spoglądał. Nie miałam ochoty mu tego wyjaśniać, ale powinnam.

-To była Nadia- zaczęłam- Nienawidzi mnie- dodałam.

-Czemu?

-To dość skomplikowane- zmarszczyłam brwi.

-Chętnie posłucham.

-No dobra- westchnęłam- Znasz historię moją i Aleksa?- upewniłam się.

-Tak.

-Po tym jak wróciłam z Serbii zmieniłam się. Nie dopuszczałam do siebie facetów. Bałam się zaangażować. Dbałam o siebie, żeby kiedyś zemścić się na Atanasijeviczu. Chłopaki latali za mną, ale ja ich nie dostrzegałam. Jeden z nich podobał się Nadii. Gdy mu to powiedziała uznał, że nie może z nią być, bo nie przypomina mnie.

-Żartujesz?- zaśmiał się Fabian.

-Nie. Po tym znienawidziła mnie. Na każdym kroku starała się zatruć mi życie. Co prawda nie wychodziło jej to póki Alek był przy mnie. Zawsze wyciągnął mnie z tarapatów. Potem wyjechał do Polski, a ja zostałam sama. Wiele razy starała się mi dokuczyć. Raz podrzuciła mi coś w sklepie i powiedziała, że to ukradłam. Na szczęście kamery nagrały całą sytuację.

-Ona jest chora- pokręcił głową.

-Miałam dość. Gdy tylko Alek powiedział, że jest okazja, żebym przeprowadziła się do Rzeszowa od razu się zgodziłam. Najszybciej jak się dało znalazłam się w Polsce.

-Dobrze zrobiłaś- przytulił mnie- A teraz dość smutnych historii. Idziemy zjeść coś dobrego- mrugnął do mnie.

Spędziliśmy miły wieczór. Gdy wróciliśmy do hotelu byliśmy padnięci. Wzięłam prysznic i położyłam się. Po mnie łazienkę zajął Drzyzga. Poczułam, że ktoś nade mną stoi. Otworzyłam oczy.

-Fabian co ty robisz?- spytałam.

-Mogę?- zrobił słodkie oczka.

-No chodź.

Odchyliłam kołdrę, a on wśliznął się pod nią i mnie przytulił. Uśmiechnęłam się i zasnęłam. Następnego dnia z samego rana ruszyliśmy w stronę Rzeszowa. Cały czas się śmiałam. Żałowałam tych straconych lat.

-Inia posłuchaj- zaczął Fabian- Bo za miesiąc biorę ślub z Hanią i potrzebuję twojej pomocy- mówił niepewnie.

-No już. Mów o co chodzi.

-Pomożesz mi kupić garnitur?

-No pewnie- wybuchnęłam śmiechem- I o to bałeś się zapytać?

-Nie wiedziałem czy znajdziesz czas. Trójka dzieci.

-Na zakupy zawsze znajdę czas- uśmiechnęłam się- Przy okazji ty pomożesz mi znaleźć sukienkę na wasz ślub.

-To się wkopałem- szepnął.

-Oj nie przesadzaj.

W końcu dotarliśmy do Rzeszowa. Drzyzga odstawił mnie do domu. Pożegnaliśmy się i weszłam do domu. Od progu przywitał mnie mąż.

-Cześć kochanie- pocałował mnie.

-Cześć Pit.

-Widzę, że jesteś padnięta.

-Troszeczkę. Jak dzieci?

-Dobrze, śpią już.

-A jak się sprawowały?- dopytywałam.

-No powiedzmy, że było ciężko, ale dałem radę z pomocą Hani.

-Co takiego się działo?- zdziwiłam się.

-Bliźniaki ząbkują i nie chciały przestać płakać, ale na szczęście teraz śpią.

-To dobrze- uśmiechnęłam się.

-I jest jeszcze jedna sprawa- widziałam, że był zadowolony z siebie.

-Coś nabroił?

-Ja miałbym coś nabroić? No coś ty?

-No dobra mów.

-Rozmawiałem dziś z twoim trenerem i możesz wrócić do drużyny- powiedział i uśmiechnął się szeroko.

-Piotrek, a co z dziećmi?

-Sprawa jest dość łatwa. Gdy cię nie było dowiedziałem się czegoś ciekawego o czym Fabian nie raczył nam powiedzieć. 

Za opóźnienie bardzo przepraszam. Trochę nawaliłam przyznaję, ale miałam taki młyn w szkole, że nie miałam czasu pisać. Dodałam rozdziały na blogi gdzie miałam je napisane wcześniej. Dobra nie zanudzam was. Niedługo pojawi się kolejny rozdział. Komentujcie :) Zapraszam też na bloga o Krzysztofie Ignaczaku  http://juz-wiem-dokad-zmierzam.blogspot.com/