Rozdział LXXXI

         Szybko wyswobodziłam się z objęć Fabiana i podeszłam do męża. Widziałam, że był zły. Musiałam mu to jakoś wytłumaczyć.

-Uspokój się. To nie jest tak jak wygląda.

-A czyli przed chwilą nie ściskałaś się z nim?!- nadal krzyczał.

-Proszę cię ciszej. Obudzisz bliźniaki.

-Nie będę cicho, bo jestem zdenerwowany! A ty co tu jeszcze robisz?!- zwrócił się do Drzyzgi- Wynoś się! I lepiej, żebym cię tu nigdy więcej nie widział!

Rozgrywający bez słowa opuścił dom. Usłyszałam płacz dzieci. Westchnęłam i poszłam do nich. Dość długo nie mogli się uspokoić. Gdy w końcu zasnęli położyłam się padnięta na łóżku. Do sypialni wszedł Pit.

-Musimy porozmawiać- powiedział.

-Tak, musimy- podniosłam się- Ty nadal nic nie rozumiesz.

-Co mam rozumieć?- zdziwił się- To, że przytulasz się z innym facetem kiedy mnie nie ma w domu?

-On mnie złapał, bo się potknęłam. Naprawdę myślisz, że mogłabym cię zdradzić?

Nie odpowiadał. Do oczu napłynęły mi łzy. Nie ufał mi. Wyszłam z pokoju i zbiegłam na dół. Złapałam kurkę i zaczęłam się ubierać. Koło mnie pojawił się mąż.

-Inia przepraszam. Wiem, że nie mogłabyś.

-Dałeś mi coś innego do zrozumienia- byłam już całkowicie ubrana i otworzyłam drzwi.

-Gdzie idziesz?- odwróciłam się do niego.

-U Fabiana- trzasnęłam drzwiami.

Wiedziałam, że nie powinnam tego mówić, ale samo wyszło. Pojechałam do brata. Otworzył mi drzwi.

-Inia- uśmiechnął się i mnie przytulił.

Usiedliśmy w salonie. Brat zrobił herbatę i postawił na stoliku.

-A gdzie masz Olę z Igorem?- spytałam.

-Poszła kupić mu jakieś ciuszki i zabroniła mi iść.

-Dlaczego?

-Bo ponoć wybieram najbrzydsze.

Zaczęłam się śmiać. Alek spojrzał na mnie spode łba.

-Dobra. Mów co się dzieje?

-A co ma się dziać? Nie mogę przyjść odwiedzić brata?

-Nie no pewnie, że możesz, ale na pewno nie teraz kiedy w domu masz tróję dzieci z czego dwoje to niemowlęta. Co się stało?

-Pokłóciłam się z Piotrkiem.

-O co?

-O Fabiana- spuściłam głowę.

-Znowu? Czemu?

-Piotrek widział jak Fabian … no właściwie mnie przytulał- brat już chciał coś powiedzieć, ale go uciszyłam- Potknęłam się, a on mnie złapał. To tak wyglądało.

-Inia- westchnął- Wiem, że miałem spróbować ich ze sobą pogodzić, ale wiesz, że to będzie trudne po tym.

-Wiem i nie oczekuję zbyt wiele. Po prostu nie wiem jak jest na treningach. Jeśli będą się ze sobą kłócić proszę spróbuj coś zrobić.

-Siostra to mój obowiązek. Jestem kapitanem. Muszę dbać o dobrą dobrą atmosferę w zespole.

-Wiem, ale proszę cię. Postaraj się.

-Mam naprawiać twoje błędy.

-Alek. Jaki w tym mój błąd? To, że przyjaźnię się z Fabianem? To, że Fabian się we mnie zakochał? Czy to, że Pit jest chorobliwie zazdrosny?

-Dobra źle dobrałem słowa. Przepraszam. Pomogę tak jak umiem.

-Dzięki.

Wtedy zadzwonił mu telefon. Spojrzał na wyświetlacz, a potem na mnie. Westchnęłam.

-Nie mów mu, że tu jestem.

-Czemu?

-Dobrze mu zrobi jak się trochę pomartwi.

-Jak wolisz- odebrał- Cześć Pit … Nie ma jej u mnie … A coś się stało? … Pewnie jakby przyszła od razu dam ci znać. Cześć- rozłączył się- Inia on się bardzo martwi. Powinnaś wrócić do domu i z nim pogadać.

-Wrócę- westchnęłam- Nie mogę go zostawić z dziećmi.

-No tak- zaśmiał się- Wolę nie myśleć co zrobi jak mu się bliźniaki rozpłaczą, a Lizka zacznie domagać się zabawy.

Przeraziłam się. Szybko wstałam i zaczęłam się ubierać.

-Ej Inia ja żartowałem.

-Głupi żart. Muszę wracać do domu. Jeśli chłopcy się obudzą będą głodni, a nie odciągnęłam mleka.

-Jakie koszmarne sformułowanie.

-Takie jest. Pa- pocałowałam brata w policzek i wyszłam.

Po 10 minutach byłam w domu. Gdy weszłam od razu usłyszałam płacz. Pobiegłam na górę. Pit trzymał jednego syna, a drugiego włożył do wózka i starał się uśpić. Westchnęłam. Podeszłam i wyjęłam Krzysia. Piotrkowi na mój widok ulżyło.

-Wiesz jak się martwiłem?- spytał z wyrzutem.

-Potem porozmawiamy. Muszę teraz chłopców nakarmić.

Pokiwał głową. Pół godziny później obaj spali. Mąż bawił się z Elizą. Wykorzystałam okazję i wykąpałam się. Gdy wyszłam Pit był w sypialni.

-Lizka śpi. Możemy w spokoju porozmawiać. Gdzie byłaś?

-U Alka.

-Ale … no tak. Krył cię. Wiesz jak się bałem?

-Czego?

-Że naprawdę pojechałaś do Fabiana i mnie dla niego zostawisz.

-Nadal mi nie ufasz.

-Ufam. Tylko bardzo cię kocham. Nie chcę cię stracić.

-Ja ciebie też nie, ale musisz w końcu zrozumieć, że mnie i Fabiana nic nie łączy.

-Wiem. Przepraszam.

-Nie Piotrek. Obiecaj, że od teraz przestaniesz dostawać ataków zazdrości na jego widok.

-Nie będzie to łatwe, ale obiecuję.

-I na treningach będziesz dla niego miły.

-Zgoda.

Uśmiechnęłam się lekko i przytuliłam męża.

Pit:

         Nie umiałem nic poradzić na to, że byłem zazdrosny o Inię. Kochałem ją i musiałem spróbować nad tym zapanować. Następnego dnia rano pomogłem żonie z bliźniakami, a potem pojechałem z Lizką na trening. Trener wziął ją na salę, a ja poszedłem się przebrać do szatni. Zająłem miejsce obok Alka.

-Okłamałeś mnie- zacząłem.

-Wiem, ale Inia mnie prosiła.

-Wiesz jak się martwiłem? Myślałem, że pojechała do Fabiana.

-Piotrek ona cię kocha. Nie masz się o co martwić. Nie zostawi cię.

-Wiem, ale mimo to wariuję jak obok niej kręcą się jacyś faceci. Tak było z Aleksem i tak jest z Drzyzgą.

Wtedy do szatni wszedł rozgrywający. Przed oczami od razu stanęła mi scena, gdy przytulał Ingę. Zacisnąłem pięści.

No i udało wam się. Bardzo proszę, żeby osoby, które piszą z anonima podpisywały się tak jak niektórzy. Może to być imię, litera, czy ksywka. Po prostu tak będzie łatwiej. 20 komentarzy = nowy rozdział