Rozdział LXXXII

        Szybko się przebrałem i wyszedłem z szatni. Zaraz za mną szedł Drzyzga i wołał, ale się nie zatrzymałem. W końcu złapał mnie za łokieć.

-Piotrek musimy pogadać.

-Nie mamy o czym- zatrzymałem się- Albo czekaj. Jest jedna sprawa- odwróciłem się przodem do niego- Trzymaj łapy z dala od mojej żony.

-Ja naprawdę nie chcę ci jej odebrać.

-Ale ją kochasz.

-Nic na to nie poradzę.

-Nie zbliżaj się do Ingi.

-Możesz przestać już tak mnie traktować? Pozostańmy przyjaciółmi.

-Chyba żartujesz- prychnąłem i poszedłem na salę.

Trening leciał mi strasznie wolno. Gdy przyszedł czas na grę i dowiedziałem się, że jestem w drużynie z Fabianem gotowało się we mnie. Zupełnie nie mogliśmy się zgrać. Trener to zauważył i kazał nam zostać dłużej.

-Co się z wami dzieje?- spytał.

-Nic- warknąłem.

-Przecież widzę. Musicie jakoś to rozwiązać, bo cierpi na tym drużyna.

-To nie takie proste- powiedziałem.

-Nie odchodzi mnie czy to jest proste, czy nie. Jutro na treningu ma być dobrze.

Poszedł i zostawił nas samych. Westchnąłem. Spojrzałem na rozgrywającego, a potem poszedłem do szatni.

-Pit czekaj!

-Co chcesz?

-Trener ma racje. Nasze kłótnie nie mogą wpływać na drużynę.

-Ale wpływają.

Zostawiłem go i szybko się przebrałem. W domu byłem po 15 minutach. Zauważyłem samochód Alka.

-Cześć- powiedziałem.

-Cześć.

W salonie Inia rozmawiała z bratem.

-Piotrek musimy pogadać- zaczęła niepewnie.

-A o czym?- zdziwiłem się.

-O Fabianie. Musisz w końcu przestać go źle traktować.

-Nie umiem. Koniec rozmowy.

-Nie. Przestań się tak zachowywać. On za chwilę tu będzie, a ty masz być miły.

-Chyba żartujesz? Nie umiem być dla niego miły!

-Więc się nauczysz.

-Inia to nie jest dobry pomysł.

-Ja uważam, że to idealny pomysł- wtrącił się Alek- Przez waszą kłótnię cierpi drużyna. Musicie to skończyć.

Wtedy usłyszałem dzwonek. Żona poszła otworzyć. Po chwili weszła do pokoju z Drzyzgą. Od razu wezbrał we mnie gniew.

Inga:

         Musiałam jakoś pogodzić tę dwójkę. Przeze mnie przestali się przyjaźnić. Alek przyjechał, by mi powiedzieć co się dzieje na treningach. Od razu zadzwoniłam do Fabiana i zaprosiłam go do nas. Konfrontacja mogła się udać, jednak Pit nie zareagował dobrze na jego widok. Widziałam jak się spina. Westchnęłam i usiadłam z nim na kanapie.

-Posłuchajcie- zaczęłam- Musicie w końcu zakopać topór wojenny. Gracie w jednym zespole, który was potrzebuje.

-Nie ma mowy, żebyśmy byli przyjaciółmi- mąż założył ręce na piersi.

-Chodź na minutkę.

Zaciągnęłam go do kuchni. Wiedziałam, że nie powinnam tego robić, ale była to ostatnia rzecz jaka mi przyszła do głowy.

-Zrób to dla mnie.

-Inia nie umiem.

-Jeśli mnie kochasz zrób to.

-To jest poniżej pasa- wytknął mi.

-Nie dajesz mi wyboru.

-No dobrze. Spróbuję.

Wróciliśmy do salonu. Fabian miał niepewną minę. Na szczęście mąż zachowywał się poprawnie. Oczywiście nie byli już z powrotem przyjaciółmi, ale przynajmniej jakoś się dogadywali. Miałam nadzieję, że będzie tylko lepiej. W końcu Fabian i Alek musieli iść. Pożegnałam się z nimi razem z Pitem i poszliśmy do sypialni. Zarzuciłam mężowi ręce na szyję.

-Dziękuję- uśmiechnęłam się.

-To dlatego, że bardzo cię kocham- pocałował mnie- Wiesz Eliza śpi, bliźniaki śpią- zaczął mówić Piotrek i jak na zawołanie usłyszeliśmy płacz.

Zaśmiałam się tylko. Ja zajęłam się Krzysiek, a Pit Bartkiem. Na szczęście szybko zasnęli. Wzięłam piżamę i chciałam iść do łazienki, ale zatrzymał mnie mąż.

-Idę z tobą- uśmiechał się.

Odwzajemniłam uśmiech i wpuściłam go. Następnego dnia Piotrek z Lizką pojechali na trening, a Alek przyjechał po mnie.

-Pomóc ci?- spytał.

-Tak. Weź wózek i zanieś do samochodu.

Zrobił to o co prosiłam, a później podałam mu Krzysia. Po 15 minutach byliśmy na hali. Bliźniaki na szczęście spały, a ja siedziałam na trybunach i czekałam aż się zacznie trening. Wtedy przyszedł trener.

-Inia- uśmiechnął się.

-Dzień dobry.

-A ta dwójka to pewnie Bartuś i Krzyś. Śliczni chłopcy.

-Dziękuję- uśmiechnęłam się.

-Posłuchaj- zaczął- Bardzo dobrze, że przyszłaś. Może ty przemówisz Piotrkowi do rozumu. Musi przestać kłócić się z Fabianem.

-Wiem Alek u mnie był. Rozmawiałam z nim i mam nadzieję, że coś zrozumiał. Jestem tu, żeby to sprawdzić.

Trener pokiwał głową. Wtedy na salę weszli siatkarze. Piotrek trzymał Lizkę na rękach. Córka szybko mnie zauważyła i się wyrywała. Mąż postawił ją na ziemi i podbiegła do mnie. To samo uczynili wszyscy zawodnicy. Przyglądali się bliźniakom i je nosili. W końcu musieli zająć się treningiem. Z uwagą przyglądałam się Fabianowi i Pitowi. Zachowywali się bardzo dobrze. Nawet mąż klepnął rozgrywającego po plecach. Cieszyłam się, że ich relacje się poprawiają. Gdy wszyscy udali się do szatni Igła do mnie podbiegł.

-Inia- przytulił mnie uradowany.

-Cześć.

-Mam pomysł!- był podekscytowany.

-Jaki pomysł?- nie rozumiałam.

-Na kawał dla Piotrka, Alka i Fabiana.

-To mów!

Chciałam przeprosić za to, że rozdział nie pojawił się wczoraj, ale byłam na urodzinach u przyjaciółki i nie zdążyłam dodać. 20 komentarzy = nowy rozdział