Rozdział LXXVIII

-A co ty jesteś taki ciekawski?- spytałam.

-Bo zareagował bardzo ciekawie- uśmiechnął się- No nie bądź taka.

-No nie wiem. Nie będę miała czym szantażować Alka jeśli ci powiem.

-Szantażować?- zdziwił się- Co ty na niego masz?

-Nie powiem.

-Nie?

-Nie.

-To cię zmuszę.

Zanurkował pod kołdrą. Byłam w szoku. Po chwili zaczął łaskotać mnie w stopy. Machnęłam nogą i kopnęłam go.

-Ej! Kochanie mogłabyś być delikatniejsza.

Złapał mnie za kostkę, żebym nie mogła ruszać nogą i znów łaskotał. Wiłam się i śmiałam. Nie mogłam już wytrzymać.

-I co? Powiesz?

-Nie mogę.

-Zła odpowiedź.

Znów mnie złapał. Był bezwzględny. Wtedy dzieci zaczęły mi się wiercić w brzuchu. Musiałam powstrzymać Piotrka.

-Pit dość.

-Powiesz?

-Nie, ale dzieci...

Więcej nie musiałam mówić. Znów leżał obok mnie i głaskał mnie bo brzuchu. Uśmiechnęłam się. Wtedy przypomniała mi się pewna sprawa.

-Piotrek?

-Hmm?

-Pamiętasz o pomyśle Fabiana?

-Jakim pomyśle?- warknął.

-Och dasz już spokój. Mówiłam, że Fabian to tylko mój przyjaciel.

-Dobra. To o jaki pomysł ci chodzi?

-O żart dla Krzyśka.

-Ooo- od razu się ożywił- Faktycznie. Zapomniałem o tym. To jak? Kiedy urządzamy imprezę?- spytał uśmiechnięty.

-Wybierz termin, tylko szybko.

-Nie ma sprawy.

Tydzień później wszystko było zaplanowane. Cieszyłam się, że Piotrek znalazł sobie zajęcie i już mnie nie wypytywał o rozmowę z Alkiem. Nie mogłam nikomu o tym powiedzieć, bo dzięki temu brat robił to co chciałam. W sobotę miał się odbyć u nas grill, na który byli zaproszeni wszyscy Resoviacy. Siedziałam sama w domu i przygotowywałam się. Chłopaki byli stuknięci. Ja nie dałabym się nabrać drugi raz na ten sam żart. W końcu usłyszałam dzwonek. Wzięłam głęboki oddech i poszłam otworzyć.

-Cześć Inią- Krzysiek przytulił mnie i wszedł do środka.

-Cześć. Co ty tu robisz o tej porze?- zaczęłam odgrywać swoją rolę.

-No przyszedłem na grilla- zdziwił się.

-Ale on jest za godzinę.

-Co?- zdziwił się- Ale ja byłem pewny … No trudno to może ci pomogę.

-Pewnie- uśmiechnęłam się.

-A gdzie Piotrek?

-Pojechał z Lizką coś kupić, bo zapomniał.

-To co mam robić?- zatarł ręce.

-Zanieś to na taras- podałam mu talerze.

Libero wyszedł, a ja westchnęłam. Wzięłam szklankę z wodą. Dlaczego to znowu ja musiałam odwalać całą robotę? Już miałam wylać ją na podłogę, gdy poczułam, że … wody mi odeszły. Byłam w szoku.

-Krzysiek!- krzyknęłam.

-Co jest?- znalazł się koło mnie szybko.

-Wody mi odeszły.

-Co?!- zbladł- O Boże! Masz gotowe rzeczy?

-Nie. To miało być za miesiąc.

-O matko. To ja cię spakuję, ale co mam wziąć?- zaczął panikować.

-Ręcznik, kosmetyki, piżamę- zaczęłam wyliczać i dopadł mnie skurcz, krzyknęłam i złapałam się za brzuch.

-Zadzwonię po Piotrka

Wyciągnął telefon i wybrał numer. Wiedziałam, że mąż nie odbierze. Wszyscy Resoviacy mieli wyłączyć telefony co oznaczało, że byłam zdana na Krzyśka.

-Nie odbiera. Co robić, co robić.

-Zabierz mnie do szpitala. Już.

-Jasne- wziął mnie pod rękę i zaprowadził do samochodu.

Uwijał się szybko. W końcu wsiadł za kierownicę. Samochód nie chciał zapalić. Wtedy się przeraziłam. Nie mogłam rodzić w domu.

-Cholera!- Igła nie dawał rady- Zadzwonię po karetkę.

-Dobra, ale pomóż mi się położyć w salonie.

Posłusznie zaprowadził mnie do domu. Skurcze były bardzo częste. Cały czas krzyczałam. Libero nie miał pojęcia co robić.

-Igła proszę odbierz dzieci.

-Co?! Ja nie umiem. Lepiej poczekać na karetkę.

-Ja nie mogę czekać!

-No dobra- przełknął ślinę- Oddychaj.

Karetka przyjechała, gdy jeden z bliźniaków był już na świecie. Ignaczak odsunął się ode mnie. Lekarz go pochwalił i zajął się mną, a inny dzieckiem. Krzysiek trzymał mnie za rękę i starał się pomagać. W końcu urodziłam drugiego chłopca.

-Gratuluję bliźniaków- uśmiechnął się lekarz- Będziemy musieli zabrać panią i dzieci na badania, ale wydaje mi się, że wszystko jest w porządku.

-Termin był za miesiąc- szepnęłam wykończona.

-Cóż dzieci są duże i mają się dobrze. Nie powinno być żadnych problemów.

Igła pojechał z nami do szpitala. Zrobili badania mi i bliźniakom. Czekałam na wyniki. Ignaczak wszedł do sali.

-Cześć- uśmiechnął się lekko.

-Cześć.

Usiadł na moim łóżku. Nadal był w szoku. W końcu niecodziennie odbiera się poród będąc siatkarzem.

-Dziękuję ci- szepnęła.

-Każdy by to zrobił na moim miejscu.

-Uwierz mi nie każdy.

Wtedy usłyszałam dzwonek. Krzysiek ani drgnął. Spojrzałam na niego zdziwiona, a on patrzył na mnie.

-Nie odbierzesz?- spytała.

-A no tak- wyjął komórkę- Halo? … W szpitalu z twoją żoną. Gdzieś ty był?! … No Inga urodziła! … Co „jak to?” Normalnie. … Ok. Czekamy- rozłączył się i pokręcił głową- Twój mąż czasem jest niemożliwy.

-Czemu?

-Nie wierzył, że urodziłaś.

-Krzysiek ja chyba muszę ci coś powiedzieć- spuściłam głowę.

No to jest kolejny. Mam nadzieję, że się podoba. 20 komentarzy = nowy rozdział ;)