Rozdział LXXIV

-Alek co ja mam zrobić?- spytałem szwagra.

-Nie mam pojęcia. Inia zawsze była silna. Nie sądziłem, że może wpaść w depresje- usiadł na kanapie.

-Ja też nie. A może Ola by z nią pogadała? Kobieta z kobietą powinna lepiej się porozumieć niż …

-Brat z siostrą?- przerwał mi- Z Ingą zawsze trzymaliśmy się razem. Liczyłem się z jej zdaniem i ona liczyła się z moim- widać było, że trochę się wkurzył- Jasne moja żona może z nią pogadać, ale nie wiem czy to coś da skoro mi się nie udało.

-Przepraszam. Nie chciałem cię urazić.

-Idę do domu. Wrócę potem z Olą.

Odprowadziłem go do drzwi, a potem poszedłem do żony. Leżała w sypialni. Wziąłem głęboki oddech i położyłem się obok niej.

-Kochanie- zacząłem słodko- Wiesz jak seksownie wyglądasz w ciąży?

-Daruj sobie.

-Ale to prawda. Jesteś najpiękniejszą i najcudowniejszą kobietą na świecie, a ciąża tylko dodaje ci uroku.

-Tylko tak mówisz, a ja mam lustro.

-Inia może faktycznie nie jestem obiektywny, bo jestem twoim mężem i kocham cię nad życie, ale to nie zmienia faktu, że ubzdurałaś sobie to wszystko. Masz depresje ciążową i wszystko widzisz w ciemnych barwach.

-Piotrek przestań. Pozwól mi zostać samej.

Westchnąłem i posłusznie wyszedłem. Wziąłem Elizę z pokoju i poszedłem z nią do salonu. Córka dawała mi dużo radości. Uwielbiałem się nią zajmować, słuchać jak się śmieje. Chciałem, żeby na świecie pojawiły się już bliźniaki. Miałbym kolejne dzieci, z którymi chciałbym się bawić, a Inia może doszłaby do siebie. Wtedy zadzwonił dzwonek. Z Lizką na rękach poszedłem otworzyć.

-Cześć Piotrek- zobaczyłem uśmiechniętą Olę.

-Cześć. Wchodź- usiedliśmy w salonie.

-Alek przekazał mi wszystko. Gdzie ona jest? Pogadam z nią i przekonam, że wszystko z nią w porządku i pięknie wygląda.

-W sypialni.

-To idę brać się do pracy.

-Dziękuję.

-Nie ma sprawy. Zaraz dołączy Alek.

Gdy zniknęła znów zadzwonił dzwonek. Razem ze szwagrem zabawiałem córkę. Niecierpliwie czekaliśmy na Olę. W końcu się pojawiła.

-W końcu- zerwałem się. I co? Udało ci się.

-Nie- miała smutną minę. Alek od razu ją przytulił.

-Kochanie co się dzieje?- spytał zatroskany.

-Bo Inia ma rację. Życie kobiety to koszmar- powiedziała i wyszła.

-No dzięki wielkie Piotrek. Teraz przeszło na Olę, a ona nawet jeszcze w ciąży nie jest.

-Przepraszam. Skąd mogłem wiedzieć.

-Daj spokój. Muszę z nią pogadać- wyszedł za żoną.

Wziąłem Lizkę na ręce i zaniosłem do pokoju. Może córka poprawi jej humor pomyślałem w pewniej chwili.

-Kochanie pobawisz się z mamusią?

-Tak- pisnęła zadowolona.

Poszliśmy do sypialni. Położyłem ją na łóżku, a mała doczołgała się do Ingi i przytuliła do jej brzucha. Był to tak słodki widok, że od razu poszukałem aparatu i zrobiłem zdjęcie.

-Kochanie co ty robisz?- spytała Inia córki.

-Słucham braci. Cudne uczucie- szepnęła.

Żona pięknie się uśmiechnęła i zaczęła gładzić Elizę po głowie. Przy córce czuła się dobrze. Musiałem coś zrobić, żeby spędzały ze sobą jeszcze więcej czasu. To była idealna terapia antydepresyjna dla Ingi.

Inga:

       Piotrek zostawił mnie z Lizką. Czułam się przy niej o wiele lepiej. Cała moja uwaga była skupiona na córce i nie myślałam o sobie. Cały czas przytulała się do mojego brzucha i go głaskała.

-Mamo kiedy bracia wyjdą?

-Za jakieś dwa miesiące.

-Chcę już ich zobaczyć.

-Ja też skarbie.

-Chodź ze mną na lody- poprosiła.

-Daj mi się tylko przebrać- uśmiechnęłam się lekko.

Gdy byłam gotowa poszłam ubrać Elizę. Wzięłam spacerówkę i wyszłyśmy. Po drodze spotkałyśmy Fabiana.

-Cześć- pocałował mnie w policzek.

-Cześć.

-Gdzie się wybieracie?

-Na lody. Lizce się ich zachciało.

-Mogę iść z wami?

-Pewnie.

Przejął ode mnie wózek córki, bo widział, że się męczę. Szliśmy w milczeniu. Dziwnie się tak czułam, ale też nie miałam ochoty rozpoczynać rozmowy. W końcu doszliśmy do cukierni. Drzyzga kucnął koło małej.

-To jakie chcesz lody?

-Pistacjowe- uśmiechnęła się.

-A ty?- zwrócił się do mnie.

-Nie chcę.

-Jesteś w ciąży i masz różne zachcianki. No dawaj.

-Czekoladowe- uśmiechnęłam się lekko, a on odwzajemnił uśmiech.

-Dwa razy czekoladowe i raz pistacjowe- zwrócił się do sprzedawczyni.

Usiedliśmy i jedliśmy. Czułam jakby Fabian mnie rozumiał. Domyślał się, że nie chcę rozmawiać i nie naciskał tak jak Piotrek, Alek czy Ola. W końcu zjedliśmy i poszliśmy do parku. Eliza bawiła się, a my z uśmiechem ją obserwowaliśmy.

-Starałem się nie pytać, ale już nie wytrzymam- zaczął rozgrywający- Czemu jesteś taka smutna i cicha?

-Spójrz na mnie- posłusznie zmierzył mnie wzrokiem- Wyglądam jak wieloryb.

-Co? Nie, nie, nie. Ciąża to najcudowniejszy stan w życiu każdej kobiety. Nosisz w sobie nowe życie, a właściwie dwa życia.

-Wiem, ale co jeśli potem nie uda mi się schudnąć po porodzie? Nie będę mogła wrócić do gry, a siatkówka jest dla mnie ważna.

-Rozumiem, ale nie możesz od razu brać pod uwagę najgorszej opcji. Po ciąży z Lizką wyglądałaś jeszcze lepiej niż przed ciążą.

-Dzięki- uśmiechnęłam się lekko- Zawsze wiesz co powiedzieć w danej chwili. Jesteś najlepszym przyjacielem.

-Tak, przyjacielem- westchnął.

-Fabian coś nie tak?- miał smutną minę.

-Nie, nie. Wszystko ok. Po prostu pamiętaj, że nie możesz się tak zamartwiać. Musisz dbać o te maleństwa- położył mi rękę na brzuchu.

-Wiem- uśmiechnęłam się- Aaa!

-Co jest?- zaniepokoił się.

-Nic tylko dzieci niezbyt wygodnie się ułożyły. Aaa.

-Co mam robić?

-Nic zaraz przejdzie- oddychałam głęboko- Już lepiej.

-Nie strasz mnie tak więcej.

Zaśmiałam się tylko. Przy nim czułam się swobodnie. Nie myślałam o tym co będzie potem. Starałam się zapanować nad strachem.

No to jest kolejny. Mam nadzieję, że się podoba. 20 komentarzy = nowy rozdział