Rozdział LXXVI

      Myślałem, że eksploduję. Jak on śmiał! Wiedział, że Inia jest moją żoną nie miał prawa się w niej zakochać. Wyszedłem z ukrycia i biegłem w ich stronę. Widziałem przerażenie na ich twarzach.

-Pit- zaczął niepewnie rozgrywający.

-Zamknij się!- warknąłem- Inga to moja żona!

-Wiem.

-Nie masz prawa jej kochać!

-Nic na to nie poradzę. Stało się.

-Nie zbliżaj się do mojej żony!

-Piotrek uspokój się- Alek położył mi rękę na ramieniu- Fabian wie, że nie może być z Inią. Nie musisz tak na niego naskakiwać.

-Nic nie rozumiesz? Miałem rację, że byłem zazdrosny. On ją kocha!

-Ale ona go nie!- Achrem już się wkurzył.

Odwróciłem się i wyszedłem z hali. Po 10 minutach byłem w domu. Zastałem Inię w kuchni z Lizką. Podszedłem i wziąłem córkę na ręce. Inga nawet na mnie nie spojrzała. Bolało mnie to szczególnie, że teraz miałem konkurencję.

-Pójdę z Elizą na górę.

Pokiwała głową. Westchnąłem i udałem się z małą do jej pokoju. Bawiłem się z nią. Wtedy usłyszałem dzwonek. Przerwaliśmy zabawę. Chciałem słyszeć kto przyszedł. Miałem nadzieję, że to nie będzie rozgrywający.

-Aleks!- usłyszałem ucieszony głos żony.

Wziąłem na ręce Lizkę i zbiegłem na dół. Atanasijević przytulał Ingę. Gdy mnie zobaczył odsunął się i podał mi rękę. Uścisnąłem ją. Mimo że zostali przyjaciółmi nadal byłem do niego uprzedzony. Wszędzie widziałem zagrożenie.

-Co ty tu robisz?- spytała Inia.

-Mamy teraz trochę wolnego i uznałem, że odwiedzę przyjaciół.

-To miło. Wchodź. Pit- zwróciła się do mnie.

-Tak kochanie?

-Weźmiesz małą na spacer?

-Jasne.

Nie miałem ochoty z nią wychodzić. Wolałem siedzieć w domu i mieć na wszystko oko, ale wiedziałem, że Inga znów by się na mnie wkurzyła.

Inga:

         Byłam szczęśliwa, gdy zobaczyłam Aleksa. Potrzebowałem teraz kogoś takiego jak on. Przyjaciela. Miałam mętlik w głowie.

-Jak się czujesz?- spytał atakujący.

-A jak mam się czuć? Wyglądam jak hipopotam.

-Przestać. Wyglądasz pięknie. Ciąża ci służy.

-Jak pięknie? Koszmarnie.

-Inga ty masz depresje ciążową. Wszystko widzisz w ciemnych barwach. Jak mówię, że wyglądasz pięknie to tak jest.

Uśmiechnęłam się lekko.

-A skąd o tym wiesz?

-Wystarczy na ciebie spojrzeć. Ta zbolała mina, nieuczesane włosy. No i oczywiście to ciągłe marudzenie.

Pokręciłam tylko głową. Może miał rację?

-Weź się w garść. Uczesz się, umaluj, ubierz jakoś normalnie i wtedy spójrz w lustro. Zresztą co ja będę mówił. Chodź.

Wziął mnie za rękę i zaprowadził do sypialni. Zaczął grzebać w mojej szafie. W końcu podał mi ciuchy i wysłał do łazienki. Posłusznie się w nie przebrałam i wyszłam.

-No. Lepiej. Hmm- zamyślił się- Chodź- pociągnął mnie do łazienki.

Wziął szczotkę i rozczesał mi włosy, a potem spiął je w wysokiego kucyka.

-Wisz umalować musisz się sama. Lepiej, żebym ja tego nie robił.

Zaśmiał się.

-Tylko naturalnie.

-Jasne.

Gdy w kocu skończyłam poczułam się o wiele lepiej. Wyszłam i pokazałam się Atanasijevicowi. Uśmiechnął się.

-Od razu lepiej.

-Dzięki.

-Nie ma za co. Od tego ma się przyjaciół.

Zeszliśmy na dół i usiedliśmy w salonie. Przyniosłam sok i dwie szklanki. Aleks opowiedział mi o klubie i o tym jak się dogaduje z kolegami.

-Dobra teraz ty.

-Ja? Ale ja nie mam o czym opowiadać.

-Jasne, jasne. No już. Macie z Piotrkiem jakieś problemy małżeńskie?

-Nie to znaczy … - zacięłam się- Nie wiem.

-Opowiadaj.

-On jest chorobliwie zazdrosny.

-Nie dziwię mu się.

-Aleks!

-Dobra, dobra. A ma powody?

-Właśnie nie. Jest zazdrosny o Fabiana, a przecież my się tylko przyjaźnimy. Pomógł mi z Artiomem, dużo czasu razem spędziliśmy. Zaprzyjaźniliśmy się, ale nic więcej.

-Z twojej strony. Jesteś pewna, że Fabian nic do ciebie nie czuje?

-Tak. On przecież wie, że mam męża i się z nim przyjaźni.

-To nie wyklucza, że się w tobie zakochał.

-Ale nie dawałam mu powodów. Na pewno mnie nie kocha.

-Wiesz miłość nie wybiera. Coś o tym wiem. Może ty tego nie widzisz, bo patrzysz na Fabiana jak na przyjaciela, ale Piotrek mógł coś dostrzec. Nie dziw mu się, że jest zazdrosny. On strasznie cię kocha.

-Wiem. Ja jego też. Ostatnio strasznie go traktowałam- spuściłam głowę.

-Ej masz prawo. Hormony co szaleją.

-Nie. Właśnie, że nie mam prawa. Muszę go przeprosić.

-To ja się zbieram. Wykonałem chyba swoje zadanie- zmierzył mnie wzrokiem- Jeśli jeszcze kiedyś wpadniesz w depresje to dzwoń.

-Nie ma sprawy- zaśmiałam się.

Pożegnaliśmy się i wyszedł. Westchnęłam i poszłam umyć szklanki. Po chwili wrócił Piotrek z Elizą. Podeszłam do nich.

-Położysz Lizkę?- spytałam.

-Pewnie.

-Będziemy musieli potem porozmawiać.

-Ok.

Widziałam, ze się zdenerwował. Usiadłam w salonie i czekałam na męża. W końcu przyszedł i zajął miejsce obok mnie.

-Chcesz mnie dla niego zostawić- stwierdził.

-Co?

-Dla Aleksa. Chcesz z nim być.

-Nie- położyłam mu ręce na policzkach- Oczywiście, że nie głuptasie. Kocham cię. Kocham cię najbardziej na świecie.

-Inia- szepnął i mnie pocałował.

Po chwili oderwaliśmy się od siebie. Spojrzałam mu w oczy. Uśmiechał się i gładził mnie po policzku.

-Przepraszam cię za moje zachowanie. Nie wiem co się ze mną działo.

-Ja też cię przepraszam. Wiem, ze zachowywałem się jak wariat, ale jestem o ciebie strasznie zazdrosny.

-Nie masz o co.

-Mam. Fabian powiedział, że się w tobie zakochał.

Kolejny rozdział dla was i zdjęcie mojego autorstwa. Poznajecie tego pana? 20 komentarzy = nowy rozdział