Rozdział LXXII

      Fabian złapał mnie za rękę, żeby dodać mi otuchy. Wolną dłoń położyłam na brzuchu. Bałam się tego co miałam zaraz usłyszeć.

-Pani Ingo nie ma pani białaczki. To na szczęście tylko anemia.

Nie umiem opisać tego co wtedy poczułam. Strasznie mi ulżyło. Uśmiechnęłam się lekko i spojrzałam na rozgrywającego. Mrugnął do mnie, a potem zwrócił się do lekarza.

-Czyli może spokojnie wrócić do domu?

-Oczywiście, ale musi na siebie uważać i się oszczędzać. Za miesiąc powtórzymy badania- zaczął wypisywać skierowanie.

-Dziękuję- wzięłam je i pożegnałam się.

Gdy wyszłam przed szpital pierwsze co zrobiłam to rzuciłam się Drzyzdze na szyję. Po moich policzkach poleciały łzy.

-Ej spokojnie- gładził mnie po plecach. Nie płacz. Wszystko jest dobrze. Powinnaś się cieszyć- szeptał mi do ucha.

-Cieszę się. Bardzo. Dziękuję, że ze mną byłeś.

Odsunęłam się od niego, ale wciąż miałam ręce zarzucone na jego szyi, a on obejmował mnie w talii.

-Co to ma znaczyć?!- usłyszałam głos męża.

-Piotrek- od razu odsunęłam się od przyjaciela- Co ty tu robisz?

-To chyba jest teraz mniej istotne- był nie źle wkurzony- Co to ma być?!

-Wszystko ci wyjaśnię- zaczął mówić rozgrywający.

-Nie chcę cię słuchać! Inga. Jedziemy do domu. Tam mi wszystko powiesz.

Bez słowa wsiadłam do samochodu. Z tyłu siedziała Lizka. Po 15 minutach byliśmy na miejscu. Środkowy wziął córkę i zaniósł ją do pokoju, a potem wrócił do salonu.

-No słucham. Mam nadzieję, że masz jakieś sensowne wytłumaczenie tego co tam widziałem.

-Pojechałam z nim odebrać wyniki badań- zaczęłam, ale mi przerwał.

-Co to ma do rzeczy?!

-Dużo. Wcześniej sprawdziłam co to za badania. Miały wykryć czy nie jestem czasem chora na białaczkę.

-Co?! Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?!

-Nie chciałam cię martwić. Fabian wiedział o tym i chciał pójść ze mną, żeby mnie wesprzeć. Gdy okazało się, że to tylko anemia, a nie białaczka poczułam straszną ulgą. Wyszliśmy ze szpitala i po prostu musiałam się do kogoś przytulić, a skoro on tam był to padło na niego.

-Inia- Pit już trochę ochłoną- Przepraszam. Po prostu nie wyobrażam sobie, że miałbym cię stracić. Nie przeżyłbym tego.

-Nigdy mnie nie stracisz. Kocham cię nad życie.

Uśmiechnął się lekko i zamknął mnie w ramionach. Wtuliłam się w niego i zamknęłam oczy. Czułam się bezpiecznie.

-Nigdy więcej nie ukrywaj nic przede mną- szepnął.

-Obiecuję.

Alek:

       Inia nadal nie dzwoniła. Powinna już dawno znać wyniki badać. Strasznie się o nią bałem. W końcu nie wytrzymałem i sam do niej zadzwoniłem.

-Halo?

-Siostra co się dzieje? Czemu nie dzwonisz?- od razu spytałem.

-Przepraszam. Miałam małe zamieszania.

-Co się stało? Jesteś chora?

-Nie to tylko anemia, ale Piotrek miał napad zazdrości.

-Wcale cie!- usłyszałem w tle głos szwagra i zaśmiałem się lekko.

-No to nie źle. A o kogo był zazdrosny?

-O Fabiana.

-Opowiesz wszystko jak przyjedziecie. Właśnie. Kiedy będziecie?

-Jutro rano wyjeżdżamy.

-To nie przeszkadzam. Pakujcie się. Pa.

-Pa.

Rozłączyłem się i odłożyłem komórkę na stolik. Poszedłem sprawdzić czy Igor śpi, a potem do sypialni, do Oli. Była w czerwonej koszuli nocnej na ramiączkach. Uśmiechnąłem się, objąłem ją od tyłu i zacząłem całować po szyi.

-Alek.

-Co?

Odwróciła się do mnie pocałowała mnie. Po chwili jej koszula wylądowała w kącie razem z moimi ciuchami. Po cudownych chwilach leżeliśmy wtuleni w siebie.

-A co powiesz na to, żeby to tu spłodzić kolejne dziecko?- uśmiechnąłem się- W naszym kraju.

-To dlatego byłeś taki chętny do wyjazdu. Planowałeś to.

-No pewnie, że tak- uśmiechnąłem się jeszcze szerzej- A co? Masz coś przeciwko?- spytałem i zacząłem znów ją całować.

-W sumie to chyba nie. Jesteś wariatem wiesz?

-Ale za to mnie kochasz- szepnąłem.

-Tak to prawda- wpiłem się w jej usta.

Pit:

       Mogłem zaprzeczać ile chciałem, ale nic i tak to nie zmieniało. Byłem cholernie zazdrosny o Ingę. Cały czas miałem wrażenie, że staje się dla mojej żony kimś więcej niż przyjacielem i strasznie mnie to denerwowało. Z drugiej strony byłem mu wdzięczny za to, że był przy Ini w szpitalu i wspierał ją.

-Piotrek wykąpiesz Elizę?- usłyszałem głos żony.

-Jasne.

Wziąłem małą i poszedłem do łazienki. Ona chyba za bardzo nie lubiła kąpieli. Gdy wychodziłem z łazienki byłem cały mokry.

-Do wanny wpadłeś?- zaśmiała się Inga.

-Nie, ale nasza córeczka chyba pół jej na mnie wylała.

-O ile nie więcej- przejęła Lizkę- Idź się przebierz, a ja ją położę.

Następnego dnia wstaliśmy wcześnie i wyjechaliśmy na Białoruś. Droga strasznie mi się dłużyła. W końcu dojechaliśmy na miejsce. Alek od razu wybiegł i przytulił siostrę.

-Cieszę się, że nic ci nie jest.

-Wiesz nie do końca. Anemię jednak mam.

-Ale dobrze, że to nic poważniejszego. Daj pomogę z bagażami.

Gdy wszystko już było w domu usiedliśmy w salonie i rozmawialiśmy. Ojca Ingi nie było w domu co mnie lekko zdziwiło.

-Alek to prawda co mówi Ola?- spytała nagle moja żona- Zaplanowałeś ten wyjazd, żeby … no mieć kolejne dziecko?

-No pewnie- uśmiechnął się szeroko.

-Jesteś wariat- pokręciła głową.

-Ktoś mi to już mówił- zaśmiał się.

-No widzę, że naprawdę chcesz kolejnego dziecka- wróciliśmy do rozmowy- Wolisz córkę czy syna?

-Nie wiem. Grunt, żeby było zdrowe, a ty? Wolisz dwie córki, dwóch synów czy córkę i syna?

-Hmm nie wiem. Na pewno chcę, żeby był jeden syn.

-No tak. Mieć cztery baby w domu to trochę przechlapane.

W tej chwili Achrem dostał w głowę piłeczką, którą zawsze bawiła się Lizka.

-Alek mówiłeś coś?- spytała Inia.

-Ja? Nie no coś ty.

No to wróciłam z wakacji. Myślałam, że może będę dodawać tu zdjęcia z nich. Jedno pod rozdziałem. Wszystkie mojego autorstwa. 20 komentarzy = nowy rozdział