Rozdział LXII

       Wszystkie trzy testy były negatywne. Trochę mnie to zdołowało. Wzięłam je, poszłam do kuchni i wyrzuciłam do kosza.

-Inia, co jest?- koło mnie pojawiła się Ola.

-Nic i o to chodzi. Nie jestem w ciąży.

-Przykro mi.

-Wiem, wiem. Chciałabym w końcu powiedzieć Piotrkowi, że wyrzuciłam tabletki, ale obiecałam sobie, że powiem to dopiero, gdy będę w ciąży.

-Na pewno niedługo się uda.

-Mam nadzieję. Będę się zbierać.

Wzięłam Elizę, pożegnałam się z przyjaciółką i wróciłam do domu. Położyłam córkę spać i położyłam się na łóżku w sypialni. Po moim policzku poleciały łzy. Wtedy usłyszałam, że Piotrek wrócił. Nie miałam siły podnosić się. Po chwili mąż wszedł do pokoju. Od razu do mnie podbiegł i przytulił.

-Inia kochanie co się dzieje?- słychać było, że się przestraszył.

-Nic- zaczęłam ocierać policzki mokre od łez.

-Przecież widzę.

Nie odpowiedziałam mu, tylko wpiłam się w jego usta. Nie protestował. Oddawał każdy pocałunek. Po dłuższej chwili leżałam naga wtulona w męża. Gładził mnie po włosach.

-Powiesz co się dzieje?

-Nic się nie dzieje. Na prawdę- starałam się zabrzmieć wiarygodnie.

Pit:

         Widziałem, że jest coś nie tak, ale nie chciałem naciskać. Przez następny tydzień często kręciło jej się w głowie i co chwilę wymiotowała. Bałem się o nią. Co jeśli jest chora i nie chce mi o tym powiedzieć, żeby mnie nie martwić? Zdesperowany pojechałem do Alka. Lekko się zdziwił, gdy mnie zobaczył.

-Co cię sprowadza?- spytał, gdy usiedliśmy na kanapie.

-Chodzi o Inię.

-No tak- westchnął.

-Ty coś wiesz- zauważyłem- Błagam powiedz mi. Czy ona jest chora?

-Nie. Piotrek zrozum ja nie mogę ci nic powiedzieć. Obiecałem jej to.

-Alek błagam. Boję się o nią- przytuliłem mocniej Lizkę, która siedziała mi na kolanach.

-Posłuchaj. Nie musisz się o nią bać.

-Ale ciągle wymiotuje i kręci jej się w głowie. Może być chora.

-Alek boję się, że Piotrek może mieć rację- do pokoju weszła Ola z synem na rękach.

-Co? Ale czemu tak myślisz?

-Była tu tydzień temu i … - spojrzała na mnie wymownie.

-Mam dość! Czego wy nie możecie mi powiedzieć?!-wkurzyłem się.

-Inga to moja przyjaciółka i obiecałam jej, że nic ci nie powiem. Sama ma to zrobić, ale nie wiem kiedy będzie mogła.

-Dobra widzę, że wy mi nie pomożecie.

Wstałem, pożegnałem się i wyszedłem.

Inga:

       Graliśmy mecz na treningu, gdy znów zakręciło mi się w głowie. Mało nie upadłam. Wtedy trener kazał mi usiąść na krzesełkach, a potem zajął miejsce obok mnie. Spuściłam wzrok. Nie wiedziałam co mam powiedzieć.

-Udało wam się prawda?- spytał.

-Nie, nie udało się.

-Ale, przecież …- nie wiedział co powiedzieć.

-Nie wiem co się ze mną dzieje, ale wiem, że nie jestem w ciąży.

-Powinnaś iść do lekarza- stwierdził.

-Nie. To przejdzie. Mogę wrócić do gry?

-No dobrze- westchnął- Ale uważaj na siebie.

-Oczywiście.

Wróciłam na boisko. Czułam się dobrze i normalnie grałam. Moja drużyna wygrała i mogłyśmy iść się przebrać, a reszta musiała zostać na dodatkowych ćwiczeniach. W szatni od razu podeszła do mnie Ania.

-Inia co się dzieje?

-Nic. To przejdzie.

-Jesteś pewna?

-Tak.

-No dobra.

Spakowałam się i wyszłam z hali. Tam czekał na mnie Piotrek. Uśmiechnęłam się lekko i wsiadłam do samochodu. Po 15 minutach byliśmy w domu. Poszłam się wykąpać, a mąż usypiał Elizę. Gdy wyszłam z łazienki zakręciło mi się w głowie. Pit znalazł się przy mnie w mgnieniu oka. Wsparta na jego ramieniu doszłam do kanapy.

-Inia tego już za dużo. Musimy iść do lekarza.

-No dobrze, ale po jutrzejszym meczu. Proszę cię. Muszę zagrać.

-Niech będzie. Cieszę się, że w ogóle się zgodziłaś- przytulił mnie.

Następnego dnia pojechałam z mężem i córką na halę. Przed budynkiem spotkaliśmy Alka z Olą i Igorem.

-Cześć brat- pocałowałam go w policzek.

-Cześć siostrzyczko- wziął mnie na bok- Mów co się z tobą dzieje. Dobrze się czujesz?

-Nie wiem. Dziś po meczu idę do lekarza.

-Powinnaś iść przed meczem.

-Chcę zagrać.

-Rozumiem, ale...

-Nie ma żadnego ale. Idę grać, a po meczu jadę do lekarza.

Więcej się nie odezwał. Podczas rozgrzewki cały czas spoglądałam w stronę Piotrka i Lizki. Westchnęłam tylko. Przyszedł czas na wyjściowe szóstki. Wybiegłam na boisko i rzuciłam piłkę w trybuny. Pierwszy set był bardzo zacięty. Wygrałyśmy na przewagi 28:26. W kolejnej partii wszystko zmieniało się jak w kalejdoskopie, jednak tym razem szala zwycięstwa przechyliła się na stronę Atomu Trefla Sopot. W trzecim secie prowadziłyśmy od początku kilkoma punktami i nie oddałyśmy tego prowadzenia już do końca. Czwarta partia to była tylko formalność. Wszystko nam wychodziło, a przeciwniczki popełniały najprostsze błędy. Wygrałyśmy 25:15 i zapisałyśmy na swoim koncie trzy punkty.

-Przyszedł czas na wybór MVP dzisiejszego spotkania, a została nim …. nasza atakująca Inga Nowakowska!

Uśmiechnęłam się i poszłam po odbiór nagrody. Nagle zakręciło mi się w głowie i straciłam grunt pod stopami. Po chwili kręciło się przy mnie mnóstwo osób. Co niektóre głosy odróżniałam. Wtedy ktoś wziął mnie na ręce.

-Inia, kochanie błagam obudź się. Nie rób mi tego obudź się!- ten głos rozpoznałabym wszędzie. Piotrek strasznie się o mnie martwił.

Gdy dojechaliśmy do szpitala czułam się już o wiele lepiej. Nadal lekko kręciło mi się w głowie, ale nie mogłam stracić przytomności. Piotrek chciał znów wziąć mnie na ręce.

-Nie trzeba. Dam radę.

Wysiadłam i zachwiałam się. Mąż momentalnie znalazł się przy mnie i podniósł, chociaż protestowałam. Lekarze dobrze się mną zajęli. Robili mnóstwo badań. W końcu wylądowałam w gabinecie.

-Panie doktorze co mi jest?- spytałam lekko przestraszona, bo miał smutną minę.

Po pierwsze chciałam przeprosić za tak późną porę, ale byłam na żużlu. Dobra obstawiajcie co jest Ini? 15 komentarzy = nowy rozdział