Rozdział LXIX

         Mąż cały czas trzymał mnie w ramionach i nie chciał puścić. Nie rozumiałam co takiego się stało, że tak mnie tulił. W końcu udało mi się wyswobodzić. Piotrek spojrzał mi w oczy i złożył pocałunek na moich ustach.

-Kochanie co się stało?- spytałam w końcu.

-Strasznie się o was bałem. Jeszcze to przerwane połączenie.

-Jakie połączenie?

W tym momencie znów otworzyły się drzwi. Wyłonił się z nich mój brat i tak jak wcześniej mąż zamknął mnie w ramionach.

-Alek udusisz mnie!

-Przepraszam- natychmiast się odsunął- Po prostu strasznie się o ciebie bałem.

-Ale czemu.

-No po słowach Fabiana.

-Jakich słowach? Fabian!- zawołałam rozgrywającego.

-Co jest?- zjawił się po chwili- O Pit, Alek.

-Coś ty im powiedział?

-Nic właściwie, bo rozładował mi się telefon i przerwało połączenie.

-Mówiłeś, że Artiom zaatakował Inię i, że jesteście w szpitalu- powiedział środkowy i objął mnie ramieniem.

-Tak, ale nie zdążyłem powiedzieć, że to ja potrzebowałem lekarza.

-Chodźmy do salonu i tam wszystko wam wytłumaczymy- zaproponowałam.

Wszyscy udali się do pokoju. Po pół godzinnej rozmowie w końcu wszystko sobie wyjaśniliśmy. Alek pożegnał się i pojechał do Oli, a ja pomagałam rozpakować się Pitowi. Po chwili do sypialni wszedł Drzyzga.

-To ja się będę zbieram- powiedział.

-Słucham? Nawet o tym nie myśl. Dziś jeszcze tu zostajesz- od razu odpowiedziałam.

-Ale Piotrek już wrócił. Nie chcę wam przeszkadzać.

-Nie przeszkadzasz. Gdyby nie ty- aż się wzdrygnęłam.

-Ej nie mów tak- przytulił mnie.

Wtedy z łazienki wyszedł Pit. Uśmiechnął się i przytulił się do nas. Następnego dnia zjedliśmy śniadanie. Fabian miał już spakowane rzeczy.

-Dzięki za wszystko- powiedziałam i przytuliłam go.

-Nie ma za co. To ty znokautowałaś Artioma patelnią- mrugnął do mnie.

Zaśmiałam się tylko i ucałowałam policzek Drzyzgi. Pit uścisnął mu rękę i wyszedł. Poszłam do pokoju córki i wzięłam ją na ręce.

-Kochanie daj mi ją- zjawił się mój mąż- Dawno jej nie widziałem.

-Dobra przebierz ją, a ja idę się przygotować i jadę do ginekologa.

-Jadę z tobą.

-A kto zajmie się Lizką?- spytałam.

-Alek- odpowiedział bez zastanowienia.

-No dobra.

Alek:

      Siedziałem na kanapie, obejmowałem Olę, a ona trzymała Igora. Oglądaliśmy powtórkę meczu. Oczywiści musieli urwać jednego seta. Wtedy zadzwonił dzwonek. Wstałem i poszedłem otworzyć.

-O Inia- przytuliłem siostrę- Wchodź.

-Ja tylko na sekundę. Zajmiecie się Elizą? Muszę iść do ginekologa.

-A Piotrek?- zdziwiłem się.

-Chce iść ze mną.

-Pewnie, że się nią zajmiemy- przejął od siostry chrześnicę- Leć, żeby się nie spóźnić.

-Dzięki- pocałowała mnie w policzek i wyszła.

Zamknąłem za nią drzwi i poszedłem z Lizką do salonu. Wytłumaczyłem wszystko żonie. Posadziłem siostrzenicę koło syna i włączyłem im bajki, a sam poszedłem z Olą do kuchni zrobić obiad.

-Kochanie, a może my byśmy też o kolejnym dziecku pomyśleli co?- spytałem.

-Alek- odwróciła się do mnie- Ile ty chcesz mieć dzieci?

-Dwójkę na pewno.

-Pomyślimy potem. Teraz bierz się za obieranie ziemniaków.

-Już, już.

Po godzinie zasiedliśmy do stołu. Trochę się dziwiłem, że Inia jeszcze nie wróciła po córkę. Ile można siedzieć u lekarza? Ja wziąłem Elizę, a Ola Igora i położyliśmy ich, bo byli zmęczeni.

Inga:

      Gdy dojechaliśmy na miejsce trochę się stresowałam. W końcu lekarz wezwał mnie do gabinetu. Leżałam na łóżku i czekałam, aż ginekolog zacznie robić USG. W końcu zobaczyłam obraz na monitorze.

-Mam dla państwa wiadomość. Mam nadzieję, że miłą.

-Jaką?- zapytał Piotrek.

-Będą państwo mieć bliźniaki.

Otworzyłam usta ze zdziwienia. Środkowy zareagował zupełnie inaczej. Uśmiechnął się i podskoczył jak małe dziecko. Potem mnie pocałował.

-Widzę, że to dobra wiadomość.

-Oczywiście- cały czas mówił Pit.

W końcu wyszliśmy z gabinetu. Nadal nic nie mówiłam. To oznaczało koniec mojej kariery. Z dwójką dzieci może jakoś dalibyśmy radę i mogłabym wrócić do grania, ale trójka to było za dużo. Nie wiedziałam co mam robić. Chciałam dalej być siatkarką.

-Kochanie czemu nic nie mówisz? Będziemy mieli bliźniaki to cudownie.

-A pomyślałeś o mnie? O mojej karierze? Przecież w tym momencie ona się skończyła. Nie wrócę więcej na boisko.

-Czemu nie?

-Kto zajmie się dziećmi podczas treningów, meczy?

Więcej się nie odzywaliśmy. Dojechaliśmy do domu Alka. Wysiadłam i poszłam po córkę. Po chwili otworzył mi brat.

-Cześć siostra- przytulił mnie.

-Cześć.

-A co ty taka markotna? Coś nie tak z dzieckiem?

-Z dzieckiem tak- już chciał coś powiedzieć- Z dziećmi nie.

-Co? Czekaj, czekaj. Ile będziecie mieli dzieci?

-Bliźniaki.

-To świetnie. Powinnaś się cieszyć.

-Ale co z moją karierą? Przecież nie mogę zostawić trójki dzieci?

-Nie zostawisz- koło nas pojawiła się Ola- Ja będę się zajmowała dzieciakami. Przyda mi się praktyka, skoro Alek chce więcej dzieci.

-Nie mogłabym cię o to prosić.

-Ale to ja cię proszę. Powinnaś się cieszyć z tego, że będziesz miała bliźniaki. To podwójne szczęście.

-Ja się cieszę. Tylko smutno mi, że będę musiała porzucić siatkówkę.

-Nie porzucisz. Proszę cię. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Chcę, żebyś była szczęśliwa. Ja będę mogąc ci pomagać z dziećmi.

-Kocham cię- przytuliłam przyjaciółkę- Zawsze byłaś dla mnie jak siostra.

-Czyli się zgadzasz?

-Tak- uśmiechnęłam się.

Rozdział napisany dla wam. Tak jak chcieliście są bliźniaki. Mam nadzieję, że się podoba. Chcę was już teraz przygotować na dłuższą przerwę. W piątek pojawi się rozdział, a po nim nastąpi dwu tygodniowa przerwa, bo wyjeżdżam i nie będę miała dostępu do komputera. 20 komentarzy = nowy rozdział.