Rozdział LXXXIX

-Przepraszam- szybko wyszłam z salonu i poszłam do kuchni.

Boże nie wytrzymam z nią. Jeśli się tu przeprowadzi to przysięgam, że wyjadę z dziećmi na Białoruś. Po chwili koło mnie pojawił się Piotrek.

-Inia rozumiem, że jesteś w szoku, ale to było … - przerwałam mu.

-Nic nie rozumiesz. Ja nie wytrzymam jeśli twoja matka będzie u nas codziennie.

-Inga nie przesadzasz?

-Ja przesadzam? Piotrek jak cie nie było ona oskarżyła mnie o … - przerwało nam przyjście teściowej.

-Gdzie zniknęliście?- spytała.

-Już idziemy mamo- zapewnił ją mąż.

Wziął mnie za rękę i wróciliśmy do salonu. Przez resztę wieczoru nie odezwałam się ani słowem. Słuchałam uwag teściowej jak to mamy brudno, że nie wolno żyć w takim brudzie. W końcu nie wytrzymałam i poszłam do bliźniaków. Przy nich trochę się uspokoiłam. Wtedy poczułam, że ktoś mnie szarpie za bluzkę. Była co Eliza. Wzięłam ją na ręce.

-A ty kochanie czemu nie śpisz?

-Nie mogę- przetarła oczko piąstką.

-Chodź poczytam ci coś.

-Mamo?

-Tak?

-Czemu babcia nas nie lubi?- spytała, a ja nie wiedziałam co odpowiedzieć.

-Kochanie ona was lubi, ale na swój sposób.

-Nie prawda.

-No dobrze powinnaś już spać.

Zaniosłam ją do pokoju i zostałam dopóki nie zasnęła. Nie rozumiałam jakim cudem ona widzi to, że mama Piotrka nas nie lubi, a on nie. Gdy weszłam do sypialni Pit już tam był. Westchnęłam tylko i skierowałam się do łazienki, a zaszedł mi drogę.

-Inia pogadajmy.

-Nie, bo ty nic nie rozumiesz. Ja nie wytrzymam z twoją matką tego tygodnia. Ona oskarża mnie o najgorsze rzeczy.

-Niby jakie?

-Dziś uznała, że Bartuś i Krzyś to nie twoje dzieci.

-Co?

-To co słyszałeś. Potem jeszcze zaczęła mówić, że Lizka też nie jest twoja.

-Inia może źle ją zrozumiałaś.

-Nie Piotrek bardzo dobrze ją zrozumiałam. Przejrzyj na oczy.

-Nie wierzę w to.

-Czyli zakładasz, że kłamie?

-Nie po prostu źle zinterpretowałaś jej słowa- nadal starał się mnie przekonać.

-Wiesz co skończmy tę rozmowę. Ona nie ma sensu.

Weszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Nie umiałam pozbyć się myśli, że teściowa próbuje rozbić nasze małżeństwo. Niedługo pewnie zacznie Pita przekonywać, że to nie jego dzieci, a on jej uwierzy. Wyszłam i położyłam się. Przez następne dwa dni nasłuchałam się mnóstwo krytyki i co chwilę było pytanie czyje to dzieci. Byłam na skraju wytrzymałości, gdy teściowa weszła do kuchni i usiadła na krześle.

-Odpowiesz mi wreszcie szczerze?- spytała.

-Cały czas jestem z tobą szczera.

-Żeby tak perfidnie kłamać. Nie rozumiem jak mój syn mógł się na tobie nie poznać.

-On mnie kocha i mi ufa. Mamo czemu sądzisz, że to nie są jego dzieci?

-Bo nie są w ogóle do niego podobne.

Gdy to usłyszałam szczęka mi opadła. Nie dość, że chłopcy odziedziczyli po Piotrku kolor włosów to jeszcze mieli takie same oczy jak on i według niej nie byli do niego podobni? To już nie mieściło mi się w głowie.

-Czy mama jest ślepa? Może okulary by się przydały?- nie wytrzymałam.

-Jesteś bezczelna.

-Ja? To co mam powiedzieć o tobie? Odkąd przyjechałaś wmawiasz mi, że zdradziłam męża i krytykujesz na każdym kroku.

-Bo się troszczę o syna.

-Ale on nie jest już małym dzieckiem. To jego życie i jego decyzje, a mama powinna je uszanować.

-Na pewno nie uszanuję jego wyboru. Zobaczysz, że rozbiję to wasze pożal się boże małżeństwo.

Nie wierzyłam w to co właśnie usłyszałam. Teściowa wstała i wyszła z kuchni, a ja musiałam usiąść. Po policzku poleciały mi łzy. Ta kobieta była szalona, a najgorsze, że mogło jej się udać. Wstałam i poszłam do dzieci. Nakarmiłam je, a potem usłyszałam dzwonek. Zeszłam na dół. Okazało się, że był to mój brat.

-Alek- przytuliłam go.

-Cześć Inia.

-Co ty tu robisz? I gdzie Piotrek?

-Wiesz nie byłem dziś na treningu.

-Czemu?

-Ola powiedziała mi co się u ciebie dzieje.

-Co?

-Nie wiń jej za to. Sama powinnaś była mi powiedzieć.

-Wiem, ale to nie powód, żebyś upuszczał trening.

-Uznałem, że przyda ci się wsparcie.

-Dziękuję. Chodź.

Wzięłam go do pokoju bliźniaków, żeby teściowa nas nie usłyszała i opowiedziałam wszystko co się do tej pory zdarzyło.

-Jak można być aż tak wrednym- nie mógł zrozumieć.

-Nie wiem, ale Alek dłużej tego nie wytrzymam, a Piotrek mi nie wierzy.

-Co za kretyn. Przecież wie, że macie na pieńku.

-Nie rozmawiajmy już o tym, bo robi mi się przykro.

Chodź tu. Przytulił mnie i pocałował w czoło. Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo brakowało mi rozmów z nim.

-Zmieńmy temat. Jak się czuje Ola?

-Bardzo dobrze- uśmiechnął się- Jestem taki szczęśliwy, że będziemy mieć drugie dziecko.

-Cieszę się, że tobie się układa.

Wtedy do pokoju weszła mama Piotrka. Uśmiechnęła się złośliwie.

-Co naradzacie się jak znów wkręcić mojego syna?

-Słucham?- brat się zdenerwował.

-No co? Boicie się, że ktoś przejrzał wasze plany?

-Jakie plany? Pani odbiło?- przyjmujący wstał.

-Ten też bezczelny widać to u was rodzinne.

-Dość!- zdenerwowałam się.

-Nie krzycz na mnie, bo nie masz prawa.

-Dlaczego ty mi to robisz?- nie rozumiałam.

-Bo nie jesteś odpowiednią kandydatką dla mojego syna.

-Wiesz co jestem z Piotrkiem, bo dajemy sobie szczęście, mamy cudowne dzieci, kochamy się, ale ty nigdy tego nie zrozumiesz. Nie wierzę, że to mówię- po policzku poleciały mi łzy- Wygrałaś. Rozwiodę się z Pitem.

Widzę, że znalazłam sposób, żebyście zaczęli komentować, więc będziemy kontynuować tą zabawę. 5 komentarzy rozdział w niedzielę, 10 w sobotę, 15 w piątek itd.