Rozdział XCIV

-Inia- uśmiechnęła się na mój widok.

-Ola posłuchaj bardzo mi przykro. To wszystko przez moje decyzje- usiadłam obok jej łóżka.

-Inga proszę przestań. To nie twoja wina. Alek nie wie o pewnej ważnej sprawie.

-O czym?- zdziwiłam się.

-To przez Igora. Nie chciał spać i nosiłam go cały dzień. Pewnie, że przejęłam się twoim małżeństwem, ale to nie przez nie tu trafiłam.

-Nawet nie wiesz jak mi ulżyło.

-Domyślam się. Gdy Alek mi powiedział jak zareagowałaś to uznałam, że muszę z tobą porozmawiać.

-Dziękuję, że mi to powiedziałaś.

Wtedy zadzwonił mi telefon. Szybko odebrałam.

-Cześć Inia- był to Drzyzga.

-Cześć Fabian. Co tam?- spytałam.

-Przyjedziesz do mnie?

-Nie za bardzo mam jak. A po co?

-Proszę przyjedź- nalegał.

-Jedź- powiedziała Ola.

-No dobra- uśmiechnęłam się do przyjaciółki- Będę.

-To do zobaczenia- rozłączył się.

Westchnęłam tylko. Pożegnałam się ze szwagierką i wyszłam. Na korytarzu spotkałam brata. Wstał, gdy mnie zobaczył.

-I co?

-Wszystko dobrze. Ja jadę- pocałowałam go w policzek- Pa.

-Pa.

Zadzwoniłam po taksówkę. W jeden dzień wszystko się zebrało. Ola w szpitalu, Fabian nie wiadomo co ode mnie chce. Po 15 minutach byłam pod mieszkaniem rozgrywającego. Zadzwoniłam.

-Cześć Inia- Drzyzga mnie przytulił.

-Cześć. Powiesz o co chodzi?- spytałam.

-Tak. Rozbierz się.

Wziął moją kurtkę. Usiedliśmy w salonie. Siatkarz patrzył na mnie cały czas. Czułam się trochę niezręcznie.

-Fabian mów, bo sobie pójdę.

-Zrozumiałam czemu cię kocham.

-Co?- byłam w szoku.

Pit:

    Siedziałem w domu z dziećmi. Bliźniaki były bardzo grzeczne. Bawiłem się z córką, gdy zadzwonił dzwonek.

-Cześć Piotrek- Był to Kosok.

-Cześć. Co jest?

-Mam coś dla ciebie- powiedział zadowolony i podał mi jakąś kopertę.

Zdziwiony wziąłem ją. Wyciągnąłem zawartość. Jak się okazało było to zaproszenie na ślub. Uśmiechnąłem się i spojrzałem na przyjaciela.

-W końcu się zdecydowaliście. Pewnie Sara jest szczęśliwa.

-No planuje wszystko. Zaproszenia też ona wybierała. Ja robię tylko za listonosza- zaśmiał się- Nigdy nie widziałem, żeby się aż tak w coś wciągnęła. Inga też tak miała?- spytał.

Zastanowiłem się na chwilę.

-W sumie to ja większość spraw załatwiałem- zmarszczyłem brwi- Inia tylko kupowała suknie ślubną i pomagała mi robić listę gości.

-Dziwne. Ponoś kobiety lubią organizować śluby.

-Nie ważne. To już było dawno. Lepiej opowiadaj jak się oświadczyłeś.

Usiedliśmy w salonie. Zrobiłem herbatę i słuchałem opowieści środkowego.

-Zaprosiłem ją do restauracji i poprosiłem o stolik na balkonie. Oczywiście mieliśmy być sami. Zjedliśmy kolację, a potem się oświadczyłem. Nic niezwykłego.

-Faktycznie.

-Ej lepiej to zaplanowałem od ciebie- wystawił mi język.

Rozmawialiśmy jeszcze chwilę. Wtedy znów zadzwonił dzwonek. Westchnąłem i otworzyłem. Okazało się, że był to mój szwagier.

-Cześć Alek.

-Cześć. Przyszedłem do Ini.

-Co?- zdziwiłem się- Ale ona pojechała do szpitala, do Oli.

-No tak, ale wyszła ponad godzinę temu. Chciałem jej oddać telefon, bo go zostawiła u Oli.

-Nie wróciła.

-Przekażesz jej komórkę?- spytał.

-Jasne.

-To ja wracam do szpitala. Cześć.

Nie wiedziałem co o tym myśleć. Wróciłem do salonu. Grzesiek przyglądał mi się. Nie miałem ochoty rozmawiać, ale oczywiście zaczął ciągnąć mnie za język.

-Pit mów co się dzieje.

-Nic.

-Poczujesz się lepiej, gdy się wygadasz.

-Nie prawda- warknąłem.

-Jezu mów i nie marudź. Co z Ingą? Gdzie ona jest?

-Nie wiem i o to chodzi. Mówiła, że jedzie do szpitala, a wyszła stamtąd ponad godzinę temu.

-A po co Alek przyszedł?- dopytywał.

-Inia zostawiła komórkę u Oli.

-Czyli z kimś rozmawiała. Możesz to sprawdzić- zasugerował.

-Nie zniżę się do grzebania jej w komórce.

-Nie chcesz wiedzieć?

-Pewnie, że chcę.

-To sprawdź- zachęcał.

Zacisnąłem dłonie. Walczyłem ze sobą. Wiedziałem, że to nie jest dobra, ale musiałem wiedzieć. Wziąłem komórkę żony i sprawdziłem ostatnie połączenia. Zamurowało mnie. Pojechała do Drzyzgi?

-I?

-Fabian do niej dzwonił.

-To już wiesz gdzie jest.

-Ale co ona u niego robi?- nie rozumiałem.

-Przecież on jest w niej zakochany. Domyśl się po co mógł ją chcieć do siebie ściągnąć.

-Nie wierzę w to. Inga by mi tego nie zrobiła.

-Jesteś pewien?

-Tak.

Kosa musiał się już zbierać. Pożegnaliśmy się i wyszedł. Czas mi się dłużył. Co minutę patrzyłem na zegarek. Czemu ona tyle u niego siedzi? Lizka starała się ze mną bawić, ale uznała, że dziś nie jestem w humorze i poszła do siebie. W końcu usłyszałem otwieranie drzwi. Od razu znalazłam się przy żonie.

-Inga co robiłaś tyle u Fabiana?

-Skąd wiesz, że u niego byłam?- zdziwiła się.

-Nie ważne. Odpowiedz na pytanie.

-Piotrek- zaczęła niepewnie- Ja i Fabian … - zacięła się.

Spisujecie się świetnie, więc będziemy dalej kontynuować zabawę. Jak już pisałam w komentarzu ten blog dobiega powili końca. Na prawdę bardzo mi smutno, bo się do niego przywiązałam i do was, ale nic nie może przecież wiecznie trwać. Mam już pomysł na nową historię. Ktoś pisał o Ignaczaku w roli głównej. Cóż myślałam o kimś innym, ale może to nie jest zły pomysł. Głosujcie w ankiecie kto ma być głównym bohaterem. Zdaję się na was. :)