Rozdział LXXXVII

     Gdy wróciliśmy do domu zastaliśmy tam niecodzienny widok. Aleks spał na kanapie, a koło niego siedziała Lizka z książeczką. Spojrzałam na męża. Uśmiechał się. Podszedł i wziął córkę na ręce.

-Kochanie a co tu się stało?

-Wujek czytał mi bajkę.

-Z tego co widzę to zamiast uśpić ciebie uśpił siebie- zaśmiałam się.

-No kariery niani to on nie zrobi- skomentował Pit.

-Położysz ją?

-Pewnie- poszedł z małą na górę.

Wzięłam koc i przykryłam nim atakującego. A potem poszłam pod prysznic. Gdy wyszłam z łazienki mąż już tam był. Usiadłam obok niego.

-Eliza śpi?

-Śpi- miał jakiś dziwny głos.

-Tylko mi nie mów, że chcesz kolejne dziecko- od razu przypomniała mi się ostatnia sytuacja.

-Co? Nie- uśmiechnął się- Trójka chyba wystarczy.

-Chyba?

-Nigdy nie mów nigdy. Ale nie o to chodzi.

-To o co?

-Nie wiem jak mam ci to powiedzieć.

-Najlepiej prosto z mostu.

-Jak wolisz- westchnął- Moja mama dzwoniła.

-Oho to już wyczuwam kłopoty.

-Chcą przyjechać z tatą na tydzień.

-Co? No ty sobie chyba żartujesz- nie wierzyłam własnym uszom.

-Niestety nie. Chcą spędzić z wnukami więcej czasu. Inia wiem, że nie dogadujesz się z moją mamą, ale …- przerwałam mu.

-Nie dogaduje się? Piotrek ona mnie nie znosi! Nadal uważa, że chciałam uciec z Aleksem!

-Proszę zrób to dla mnie.

-Nic nie obiecuję, bo jeśli mnie naprawdę wkurzy mogę się nie powstrzymać i jej coś nagadać.

-Dziękuję, że w ogóle spróbujesz.

-A kiedy mają przyjechać?

-W sobotę.

-To dobrze. Aleks zdąży wyjechać. Wolę nie myśleć co by było, gdyby go tu spotkała.

Pocałowałam męża i położyłam się. Długo nie mogłam zasnąć. Zastanawiałam się czy będę mieć kiedyś dobre stosunki z teściową. Kiedyś chyba powinna w końcu zapomnieć o tym co się wydarzyło. Chyba udowodniłam, że kocham Piotrka. Urodziłam mu trójkę dzieci, a jej wnuków. Mogłam mieć tylko nadzieję, że nasze stosunki się zmienią. Następnego dnia wstałam wcześnie rano. Zerknęłam do salonu. Aleks nadal spał. Zabrałam się za śniadanie. Postawiłam na naleśniki z serem. Gdy skończyłam usiadłam na kanapie i zaczęłam łaskotać atakującego. Wiercił się, a potem zaczął mnie łaskotać.

-Aleks! Dość błagam!

-Sama zaczęłaś- puścił mnie.

-Chciałam cię obudzić na śniadanie.

Wziął głęboki oddech i uśmiechnął się. Razem poszliśmy do kuchni i zjedliśmy. Atanasijević zaczął zmywać, a ja poszłam obudzić męża i córkę. Na górze okazało się, że Piotrek z Lizką nie śpią. Środkowy ją ubierał. Na mój widok uśmiechnął się.

-Śniadanie jest w kuchni- powiedziałam i poszłam do bliźniaków.

Wzięłam na ręce Krzysia i się przeraziłam. Był cały rozpalony. Szybko dotknęła czoła Bartka. Na szczęście nie miał gorączki. Położyłam synka do łóżeczka i poszłam po termometr. Gdy go wyjęłam jeszcze bardziej się przestraszyłam 39.2.

-Piotrek!- zawołałam męża.

Po chwili pojawił się obok.

-Co jest kochanie?

-Przynieś mi ręcznik zamoczony w zimnej wodzie.

-Po co?

-Krzyś ma wysoką gorączkę. Musimy ją zbić.

-Już lecę.

Pit:

        Wystraszyłem się nie na żarty. Zbiegłem na dół jak poparzony i chwyciłem pierwszy ręcznik jaki wpadł mi w ręce. Po chwili koło mnie pojawił się Aleks z Lizką na rękach.

-Co jest?

-Krzyś jest chory.

-Co mu jest?

-Nie wiem. Na razie trzeba mu zbić gorączkę, bo jest wysoka.

Pobiegłem na górę i podałem Indze ręcznik. Trzymała synka i starała się go ochłodzić. W końcu znów wzięła termometr.

-Piotrek to nic nie daje! Ma 39.5.

-Jedziemy do lekarza- zakomunikowałem.

Szybko się przebrałem i zbiegłem na dół, żeby wyciągnąć auto z garażu. Wtedy podszedł do mnie Atanasijević.

-I co?

-Nie pomaga. Jedziemy z nim do lekarza. Zajmiesz się Bartkiem i Elizą?- spytałem.

-Pewnie. Jedzcie.

Przypomniałem sobie o porannym treningu i zadzwoniłem do Ignaczaka, żeby przekazał trenerowi, że mnie nie będzie.

-Co tam chłopie?- usłyszałem na wstępie.

-Słuchaj nie będzie mnie na treningu.

-Idziesz na labe? Nie ładnie- zaśmiał się.

-Igła to nie jest zabawne. Krzyś ma prawie 40 stopni gorączki.

-Co? Gdzie jedziecie zaraz tam będę.

-Nie trzeba.

-Trzeba. To mój chrześniak. Odbierałem jego poród.

-No dobra, ale kto powie trenerowi, że nas nie będzie?

-Paul. Zadzwonię do niego.

-Ok.

Podałem mu adres przychodni.

-Jedziemy?- koło mnie pojawiła się Inia z Krzysiem na rękach.

-Jasne.

Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy. Po 15 minutach byliśmy na miejscu. Przed wejściem czekał już libero. Gdy nas zobaczył od razu podszedł.

-I co?- spytał.

-Temperatura nie spada.

-Kurde. Chodźmy do środka.

Weszliśmy i zarejestrowaliśmy się. Na szczęście przed nami była tylko jedna osoba. Mimo to czas mi się dłużył. Nie wiedziałam co z moim synem. Dotknąłem jego czoła. Nadal było bardzo gorące. W końcu mogliśmy wejść. Ignaczak został na zewnątrz. Lekarz zaczął badać Krzysia. Inia wzięła mnie za rękę i ścisnęła ją. Wiedziałem, że też się martwiła. W końcu znów miała małego na rękach, a lekarz zaczął coś wypisywać na kartce. Westchnął i spojrzał na nas.

No to mamy kolejny. 10 komentarzy i w sobotę następny :)