Rozdział XC

          Słuchałem jak siostra kłóci się z teściową i nie mogłem uwierzyć w to co się działo. Przecież Inia kocha Piotrka. Nie docierało do mnie jak środkowy może nie widzieć tego co się dzieje w jego domu.

-Alek mogę z dziećmi się u ciebie zatrzymać?- spytała siostra.

-No pewnie- przytuliłem ją- Idź się pakować. Zaraz ci pomogę.

-Dzięki.

Gdy tylko wyszła spojrzałem na jej teściową. Uśmiechała się. Była zadowolona z tego co udało jej się zrobić. Zacisnąłem dłonie w pięści.

-Czy pani jest normalna?

-Słucham?

-Powinna się pani leczyć. Rozbija pani małżeństwo własnego syna.

-Ja chcę tylko, żeby był szczęśliwy- powiedziała pewna siebie.

-A skąd pani wie, że nie był?

Zamilkła. Pokręciłem tylko głową i poszedłem do Ingi. Pakowała się i płakała. Serce mi się krajało, gdy widziałem jak cierpi. Gdy mnie zobaczyła podeszła i wtuliła się we mnie. Pogłaskałem ją po głowie.

-Wszystko będzie dobrze- szepnąłem- Obiecuję, że ci pomogę.

-Dziękuję, ale już postanowiłam. Wracam na Białoruś.

-Kiedy?

-Dzisiaj. Wezmę tylko najpotrzebniejsze rzeczy.

-Zawiozę cię.

-Nie. Mam pociąg za godzinę. Ty musisz zostać z drużyną.

-Będzie mi ciebie strasznie brakowało w Rzeszowie. Ciebie i maluchów.

Pomogłem jej się pakować i po 15 minutach spakowałem wszystko do auta, a Inia zajęła się dziećmi. Gdzie był ten Piotrek kiedy go potrzeba? Wtedy przed dom wyszedł teść mojej siostry. Podszedł do Ini i ją przytulił.

-Zobaczysz, że jeszcze wszystko się ułoży i będziecie szczęśliwi.

-Nie wiem. Pana żona nigdy tego nie zaakceptuje.

-Nią się nie przejmuj i uwierz mi.

Uśmiechnęła się lekko. Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy na dworzec.

Inga:

          Nie wiedziałam jak się wszystko dalej potoczy. Bałam się, że sama z dziećmi sobie nie poradzę, ale musiałam spróbować. Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer do ojca. Dość szybko odebrał.

-Inia cieszę się, że dzwonisz- słychać było, że jest radosny.

-Tato przyjadę dziś do ciebie- powiedziałam prosto z mostu.

-Na prawdę? To cudownie. A dzieci weźmiesz?

-Pewnie. Całą trójkę.

-Już nie mogę się doczekać, żeby was zobaczyć.

-Muszę kończyć. Wyjdziesz po nas na dworzec?- spytałam.

-Pewnie.

-Dziękuję. Do zobaczenia.

-Pa córcia.

Rozłączyłam się i spojrzałam na Alka. Westchnął tylko. Wiedziałam, że nie popierał mojej decyzji, ale mnie wspierał i to była najważniejsze w tamtej chwili. Gdy byliśmy na miejscu brat długo nie wypuszczał mnie z objęć.

-Zadzwoń jak tylko będziesz na miejscu.

-Obiecuję.

Ucałował Bartusia i Krzysia, a potem Lizkę.

-Trzymaj się mała.

-Pa wujek- zawiesiła mu się na szyi.

Czasem miałam wrażenie, że córka rozumie więcej niż nam się wydaje. Wsiedliśmy do pociągu. Pomachałam jeszcze bratu i pojechaliśmy. Dzieci nawet nie marudziły podczas podróży. Gdy dojechaliśmy na miejsce tato czekał już na nas. Podszedł i mnie przytulił.

-Inia a gdzie masz męża?- spytał.

-Tato … rozwodzę się.

-Co?- był bardzo zdziwiony.

-Wytłumaczę ci w domu.

-Dobrze.

Pomógł mi z bagażami i dziećmi.

Pit:

           Wracałem po treningu do domu. Trochę mnie zdziwiła nieobecność Alka, ale może wziął wolne, bo Ola szła do lekarza. Gdy wszedłem do domu było bardzo … cicho. W kuchni nikogo nie zastałem. W salonie mama oglądała wiadomości.

-Cześć Piotruś- uśmiechnęła się na mój widok.

-Cześć mamo. Idę przywitać się z dziećmi- już chciałem wyjść, ale mnie zatrzymała.

-Nie masz do kogo iść- powiedziała.

-Słucham?

-Twoja żona zostawiła cię.

-Co?!- nie wierzyłem w to co mówiła.

-Pojawił się ten cały Aleks, wyznał jej miłość i uciekła z nim i z dziećmi.

Nie to nie mogła być prawda. Przecież Inia by mi tego nie zrobiła. Do cholery jasne mamy trójkę dzieci!

-Przestań już mieszać- do salonu wszedł ojciec.

-Ty nic nie mów- mama pogroziła mu palcem.

-Właśnie, że powiem, bo mam dość tego jak niszczysz życie naszemu synowi.

-Ja niszczę?- zdziwiła się- Ja chcę tylko, żeby był szczęśliwy.

-Był dopóki nie zaczęłaś mieszać.

Przysłuchiwałem się temu i nic z tego nie wiedziałem. O czym oni mówili? Patrzyłem na nich i czekałem aż ktoś mi to w końcu wyjaśni.

-Piotrek to przez twoją matkę Inia odeszła- powiedział w końcu tata.

-Co?- nic z tego nie rozumiałem.

-Oskarżała ją o to, że cię zdradziła, że to nie są twoje dzieci. Co chwilę ją krytykowała i sama powiedziała, że zniszczy wasze małżeństwo.

-Mamo to prawda?- zwróciłem się do rodzicielki.

-Kochanie to nie była dziewczyna dla ciebie.

-Nie tobie to oceniać!

-Ja chciałam tylko, żebyś był szczęśliwy.

-I byłem póki się nie wpieprzyłaś w moje życie!

Nie wierzyłem w to co się działo. Moja własna matka niszczyła mi życie. Czemu nie wierzyłem żonie? Przecież mówiła mi o tym co jej powiedziała, a ja uznałem, że źle ją zrozumiała. Gdybym wtedy zareagował była by teraz ze mną razem z dziećmi.

-Synku- zaczęła słodko matka.

-Nie odzywaj się do mnie!

-Piotrek tak odzywasz się do mamy?

-Posłuchaj mnie uważnie. Jadę teraz do Ingi błagać ją o wybaczenie. Módl się, żeby do mnie wróciła, bo inaczej nigdy ci tego nie wybaczę rozumiesz? Nigdy. 

No spisujecie się świetnie :D To bawimy się dalej 5 komentarzy rozdział w poniedziałek, 10 w niedzielę, 15 w sobotę itd. :)