Rozdział XCIII

    Szybko zaczęłam się ubierać. Strasznie się bałam o przyjaciółkę. Ona nie mogła stracić tego dziecka. Wtedy wstał Pit.

-Gdzie idziesz?- spytał zaspany.

-Alek dzwonił. Ola jest w szpitalu, bo źle się poczuła. Jadę do mniej.

-Jadę z tobą- zakomunikował.

-Nie możesz. Musisz zostać z dziećmi w domu. Na razie nadal śpią.

-Racja. Dzwoń jak tylko czegoś się dowiesz- poprosił.

-No jasne. Ty też jakbym musiała wracać do dzieci.

-Dam radę.

-Nie zdążyłam mleka odciągnąć- zaczęłam tłumaczyć- Gdy bliźniaki zgłodnieją będę musiała wrócić.

-I tak dam radę.

-Mam nadzieję. Ja lecę. Pa- pocałowałam męża i wyszłam.

Taksówka stała już pod domem. Podałam adres i pojechaliśmy. Zaczęłam się zastanawiać co jest Oli. Oby to nie było nic groźnego. Nie zasłużyli na to. Długo przyjaciółka nie mogła zajść drugi raz w ciążę. W końcu byłam pod szpitalem. Zapłaciłam kierowcy i weszłam do środka. Recepcjonistka spojrzała na mnie.

-Szukam Aleksandry Achrem.

-Jest pani z rodziny?- spytała.

-Tak. To moja szwagierka.

-Sala 102.

-Dziękuję.

Ruszyłam korytarzem i zaczęłam szukać odpowiedniego pokoju. W końcu zobaczyłam brata. Również mnie dostrzegł i wstał. Podeszłam, a ona wziął mnie w ramiona i mocno przytulił. Wyczułam, że płacze. Bałam się najgorszego.

-Alek? Czy Ola … ?- nie umiałam dokończyć.

-Nie wiem. Nic mi nie chcą powiedzieć.

-Jak to nie chcą? Muszą!

-Inia próbowałem, ale co chwilę słyszę: nie teraz, za chwilę, jestem zajęty.

-Nie mają prawa.

Wtedy z sali wyszedł lekarz. Brat podszedł do niego.

-Co z moją żoną?- spytał.

-Nie teraz- odpowiedział doktor.

Już chciał odejść, ale zagrodziłam mu drogę.

-Najpierw nam pan powie co z moją szwagierką i jej dzieckiem.

-No dobrze- westchną- Pani Achrem musiała się przemęczyć lub zdenerwować stąd złe samopoczucie. Zrobiliśmy różne badania dla pewności właśnie idę po wyniki, więc przepraszam.

-Czyli ani jej, a ni dziecku nic nie grozi?- musiałam wiedzieć.

-Nie.

-A możemy do niej wejść?

-Tak, ale nie na długo.

-Dziękuję.

Wyminą mnie i poszedł, a ja przytuliłam brata. Widziałam, że spadł mu kamień z serca. Mnie zresztą też.

-Alek co się stało, że Ola tu wylądowała? Nosiła coś?

-Zdenerwowała się- widziałam, że nie chce mówić dalej.

-Czym?- dopytywałam.

-Tobą- powiedział prawie bezgłośnie.

-Słucham?- nie wierzyłam własnym uszom.

-Inga ja powiedziałem jej o tym co się u ciebie działo. Kłótnie z teściową, oskarżenie o zdradę, twoja decyzja o rozwodzie. Bała się o ciebie, o twoją rodzinę, małżeństwo. To chyba przez to tak się zdenerwowała.

-To moja wina.

Przysiadłam na krzesełku i schowałam głowę w kolanach. Nie mogłam uwierzyć, że z mojej winy Ola mogła stracić dziecko. Gdybym była bardziej wytrzymała, gdybym starała się ignorować docinki teściowej nie doszłoby do tego.

-Inia?- Alek mnie objął, ale mu się wyrwałam.

-Nie rozumiem jak możesz mnie przytulać. To moja wina, że Ola tu trafiła.

-Nie mów tak.

-Ale to prawda.

Wstałam i wybiegłam ze szpitala. Słyszałam jeszcze jak Alek mnie woła, ale się nie odwróciłam. Szłam przez park, a po moich policzkach leciały łzy. Bardzo się cieszyłam, że przyjaciółka nie poroniła. Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Wtedy zadzwonił mi telefon. Był to Pit. Otarłam łzy i odebrałam.

-Tak?

-Inia dzwonił do mnie Alek.

-Czyli już wiesz- znów się popłakałam.

-Kochanie nie płacz. Wróć do domu.

-Muszę pomyśleć.

-Wróć. Proszę. Trzeba bliźniaki nakarmić.

-No tak- westchnęłam- Zaraz będę.

Rozłączyłam się i zaczęłam zmierzać w stronę domu. Po 15 minutach byłam na miejscu. Weszłam, a koło mnie momentalnie pojawił się mąż i wziął mnie w ramiona. Wtuliłam się w niego. Potrzebowałam kogoś bliskiego.

-Nie zadręczaj się. Najważniejsze, że wszystko jest dobrze.

-Ale to przeze mnie.

-Nie Inia. To nie twoja wina.

-Moja. Wyjechałam na Białoruś, zostawiłam cię, mało nie zniszczyłam naszego małżeństwa- zaczęłam wyliczać.

-To nie ty tylko moja matka mało go nie zniszczyła.

-Ale to ja podjęłam decyzję o wyjeździe. Gdybym była silniejsza.

-Przestań. I tak dużo wytrzymałaś nie mając we mnie wsparcia. Nie wierzyłem, że matka może coś takiego mówić.

-Muszę nakarmić dzieci- chciałam się wyswobodzić z jego objęć, ale mnie nie puścił.

-Śpią.

-Ale przez telefon mówiłeś, że trzeba ich nakarmić.

-Musiałem cię tu jakoś ściągnąć, a to był najlepszy sposób.

Pokręciłam tylko głową. Usiedliśmy w salonie. Mąż nadal mnie przytulał. Skoro brat się o mnie martwił może nie miał do mnie żalu za to co się stało. Bałam się reakcji Oli. Zadzwoniła mi komóra.

-Halo?

-Inia- to był Alek- Możesz przyjechać do szpitala?

-Oli się pogorszyło?- przestraszyłam się.

-Nie, ale chce z tobą porozmawiać. Przyjedziesz?- spytał.

-Tak.

-Czekam- rozłączył się.

-Piotrek jadę pogadać z Olą.

Pokiwał tylko głową. Ubrałam się i pojechałam do szpitala. Nie wiedziałam co chce mi powiedzieć. Czy oskarży o to, że przeze mnie mogła stracić dziecko? Przed szpitalem czekał na mnie brat.

-Inia- przytulił mnie.

-Cześć.

Weszliśmy razem. Pod salą wzięłam głęboki oddech i zapukałam, a potem pociągnęłam za klamkę.

-Ola?

No to mamy kolejny. Bawimy się dalej, zasady znacie ;)