Rozdział XCI

           Jak najszybciej pojechałem do Alka. Wiedziałem, że Inga może być tylko u niego. Wbiegłem na podwórko i nie przestawałem dzwonić póki mi nie otworzył.

-Pit uwierz wystarczy raz- przyjmujący przepuścił mnie.

-Gdzie jest Inia?- spytałem.

-Tu jej nie ma- zapewnił mnie.

-Co?- zdziwiłem się- To gdzie?

-Wróciła na Białoruś z dziećmi.

Chwilę stałem zszokowany. Achrem westchną tylko i gestem zaprosił mnie do salonu. Wszedłem i usiadłem na kanapie.

-Piotrek powiedz mi- zaczął- Czy twoja matka nadal u was jest?

-Tak.

-No to zapewniam cię, że Inga nie wróci do domu póki ona tam będzie.

-Wiem. Jadę po nią- zdecydowałem w jednej chwili.

-Co? Chcesz jechać na Białoruś?- zdziwił się.

-Tak. Nie mogę takiej sprawy załatwić przez telefon. Zadzwonię do trenera i poproszę o kilka dni wolnego.

-Wątpię, żeby ci dał.

-Ty dziś dostałeś.

-To tylko jeden trening. Ciebie nie byłoby dłużej.

-I tak spróbuję. Nie stracę jej. Mamy dzieci.

-Powiedziała twojej matce, że się z tobą rozwiedzie.

-Nie dam jej rozwodu! Kocham ją.

-To walcz o waszą rodzinę. Pomogę ci z trenerem.

-Dzięki. Wracam do domu wyrzucić z niego matkę.

-I to jest prawidłowe podejście- uśmiechnął się Alek.

Pożegnałem się i wróciłem do domu. Wiedziałem, że to będzie trudna rozmowa, ale musiałem ją przejść. Wszedłem do pokoju rodziców.

-Piotrek- mama wstała, gdy mnie zobaczyła- Gdzieś ty był?

-Nie będziemy o tym rozmawiać. Jutro masz opuścić mój dom.

-Słucham?- była w szoku.

-Masz wyjechać. Gdy sprowadzę tu Ingę nie może cię tu być.

-Czemu ty tak jej bronisz? Zasługujesz na kogoś lepszego.

-Nie prawda- zacisnąłem dłonie w pięści- Trafiła mi się najwspanialsza kobieta na świecie. Mamy cudowne dzieci, a ty chcesz zniszczyć naszą rodzinę. Czemu mi to robisz? Czemu chcesz mi zepsuć życie?

Zobaczyłem łzy w jej oczach. Nic nie czułem. W ogóle nie było mi jej żal. Z premedytacją chciała rozbić moje małżeństwo i na razie jej się to udawało.

-Jutro ma cię tu nie być- powiedziałem i wyszedłem z jej pokoju.

Wziąłem głęboki oddech i wybrałem numer do trenera. Odebrał po trzech sygnałach.

-Dzień dobry trenerze.

-Pit. Alek już do mnie dzwonił i wszystko wyjaśnił. Masz trzy dni wolnego. Nie dłużej.

-Oczywiście. Dziękuję- uśmiechnąłem się.

Inga:

               Pojechałam z tatą i dziećmi do domu. Wracam na stare śmieci. Kto by pomyślał, że tak się to skończy? Ojciec pomógł mi wznieść bagaże. Położyłam dzieci, bo były zmęczone po podróży, a potem usiadłam z tatą w salonie.

-Powiedz co się stało? Czemu chcesz się rozwieść z Piotrkiem?

-To wszystko przez jego mamę.

Wzięłam głęboki oddech i opowiedziałam ojcu wydarzenia z minionych dni. Słuchał mnie uważnie, a na koniec przytulił.

-Inia spokojnie. We wszystkim ci pomogę.

-Dziękuję- otarłam łzy, które nieproszone pojawiły się na moich policzkach.

-Zobaczysz, że jeszcze wszystko się ułoży.

-Zostaniesz jutro z dziećmi?

-Pewnie. Gdzie się wybierasz?- spytał.

-Na grób mamy.

-Szkoda, że jej tu nie ma- westchnął- Ona lepiej by ci pomogła.

Po moich policzkach znów spłynęła słona ciecz na wspomnienie rodzicielki. Tak bardzo mi jej brakowało. Nie poznała nawet swoich wnuków. Przytuliłam jeszcze raz ojca i poszłam się położyć, bo byłam wykończona. Długo rozmyślałam o tym co się dziś stało. Najgorsze, że Piotrek nawet nie zadzwonił. Pewnie mama wcisnęła mu jakieś kłamstwo, że uciekłam z kochankiem, a on bez mrugnięcia okiem uwierzył. Zrozumiałabym, gdyby nie chciał mnie wtedy widzieć, ale że nawet nie dzwonił by walczyć o dzieci? Tego już nie umiałam pojąć. Następnego dnia wstałam wcześnie rano. Ubrałam się i umalowałam, a potem nakarmiłam bliźniaki. Zrobiłam śniadanie i przygotowałam wszystko. Gdy tata wstał zaczęłam mu wszystko tłumaczyć.

-Pieluchy masz w lewej kieszeni, w torbie. Gdyby chłopcy zgłodnieli odciągnięte mleko jest w lodówce, a jakby Lizka chciała coś zjeść to daj jej jakieś owoce- mówiłam dość szybko.

-Kochanie spokojnie. Umiem zajmować się dziećmi.

-Wiem. Po prostu martwię się.

-Nie masz o co. Dam sobie radę.

Przytuliłam go na pożegnanie i wyszłam. Pomimo że cmentarz był dość daleko postanowiłam się przejść, by przypomnieć sobie miejsce gdzie się wychowałam. Szłam uliczkami i uśmiechałam się na wspomnienia z dzieciństwa. Po drodze miałam wrażenie, że widzę samochód Piotrka. Już aż tak bardzo tęskniłam za nim, że miałam przywidzenia. W końcu dotarłam na cmentarz. Szybko znalazłam grób rodzicielki.

-Mamo co ja mam robić? Proszę pomóż mi- szepnęłam i zapaliłam znicz.

Posiedziałam tam chwilkę rozmyślając jak to by było, gdyby żyła. Na pewno starałaby się mnie rozśmieszyć i pomóc. Zawsze chciała chronić mnie przed całym światem. Po moim powrocie z Serbii strasznie się o mnie bała. W pewnym momencie spojrzałam na zegarek i uznałam, że się zasiedziałam. Pomodliłam się jeszcze raz i powoli zaczęłam wracać. Po drodze wstąpiłam do sklepu po małe zakupy. Wtedy spotkałam Nadię, znajomą z liceum. Nigdy się nie lubiłyśmy, więc miałam nadzieję, że mnie nie zauważy, ale niestety jak to mówią nadzieja matką głupich.

-Proszę proszę Inga. A co cię sprowadza na Białoruś?- spytała złośliwie.

-Jakbyś nie wiedziała mam tu ojca.

-A w Polsce męża i dzieci. No chyba, że w końcu przejrzał na oczy i cię zostawił- zaśmiała się.

-A ty co Nadia? Nadal panna?- już mnie denerwowała.

Od razu przestała się śmiać. Spojrzała na mnie wrogo.

-To nie twoja sprawa- warknęła.

-Czemu? Jak już mówimy o mnie to pomówmy też o tobie. Nadal nikt cię nie chce? Nie dziwię się. Z takim paskudnym charakterem.

-Dość!

-Masz rację. Nie będę marnować na ciebie czasu.

Szybko poszłam do kasy. Ze wszystkich z miasta akurat ją musiałam spotkać. Zapakowałam zakupy i poszłam do domu. Gdy doszłam zobaczyłam na podjeździe auto Piotrka. Nie to nie mógł być jego samochód. Znów ma przywidzenia. Jednak rejestracja się zgadzała. Pobiegłam do środka.

-Tato?- zawołałam.

-Inia- z salonu wyszedł Pit.

-Piotrek- szepnęłam.

-Błagam cię wróć ze mną do Rzeszowa. 

No jestem z was dumna. Bawimy się dalej. 5 komentarzy rozdział we wtorek, 10 w środę itd. :)