Rozdział LXXXVIII

-To tylko infekcja. Przepiszę leki i za kilka dni powinno państwa synowi przejść- powiedział, a mi spadł kamień z serca- Ach ci młodzi rodzice- westchnął.

-O przepraszam mamy trójkę dzieci- zaprotestował Piotrek- Tylko miał bardzo wysoką gorączkę, która nie chciała spaść.

-Ja rozumiem.

Gdy tylko dostałam receptę wyszliśmy z gabinetu i poszliśmy do apteki. Mąż wszystko kupował, a ja przytulałam Krzysia. Koło mnie stał Ignaczak i co chwilę prosił o potrzymacie chrześniaka.

-No Inia daj mi go- lamentował.

-Igła on jest chory.

-A ja jako przykładny ojciec chrzestny chcę się nim przez chwilę zająć.

-No dobra, ale zaraz mi go oddajesz.

-Pewnie.

Wyciągnął ręce, a ja dałam mu synka. Libero uśmiechnął się i go przytulił. Po chwili koło nas zjawił się Pit z wszystkimi lekami. Krzysiek odprowadził nas do samochodu i oddał mi małego. Po 15 minutach byliśmy w domu. Zaraz przy nas pojawił się Aleks.

-I co?- spytał.

-To tylko infekcja- uspokoiłam go.

-To dobrze- odetchnął.

Kilka dniu później przygotowywałam się na przyjazd teściowej. Najchętniej wyjechałabym na czas jej pobytu, ale zostawić dzieci z taką kobietą to by było barbarzyństwo. Krzyś na szczęście już był zdrowy. Podszedł do mnie mąż.

-Inia ja jadę na trening. Moi rodzice będą wieczorem, więc pomogę ci potem w kuchni.

-Dzięki. Leć, bo się spóźnisz- pocałowałam go i wyszedł.

Westchnęłam. Trzeba było jakoś przeboleć ten tydzień. Wzięłam się za sprzątanie. Na szczęście dzień wcześniej już ogarnęłam, więc zostało mi tylko odkurzanie i zmywanie podłóg. Eliza siedziała w salonie i oglądała bajkę, a bliźniaki leżały w łóżeczkach. Szybko wszystko zrobiłam i poszłam ich nakarmić. Po chwili usłyszałam dzwonek. Gdy otworzyłam byłam w szoku.

-Mama?

-No ja. Piotrek nie mówił ci, że przyjedziemy?

-Mówił, ale powiedział, że będziecie wieczorem.

-Daliśmy radę wcześniej to jesteśmy. Będziesz nas tak za drzwiami trzymać?

Żeby ona tylko wiedziała jakbym chciała. Mimo to odsunęłam się, żeby mogli wejść. Pokazałam im ich pokój, a potem poszłam do córki. Posadziłam ją sobie na kolanach i przytuliłam. Potrzebowałam teraz dużo siły, a ona mi jej trochę dawała. Po chwili do pokoju weszła teściowa.

-Gdzie moje wnuki?- spytała

-W pokoju.

-Nie zaprowadzisz mnie?

-Już.

Posadziłam sobie Lizkę na boku i poszłam z teściową. Zaczęła przyglądać się Krzysiowi. Potem skupiła uwagę na Bartusiu. Zachowywała się jeszcze dziwniej niż zwykle. W końcu zaśmiała się i spojrzała na mnie.

-No dobrze to teraz mi odpowiedz tylko szczerze.

-Tak mamo?

-Czyje to dzieci?

-Słucham?!

-Spytałam czyi to synowie. Może tego całego Aleksa?

Nie wierzyłam w to co słyszę. Mogłam się po niej wszystkiego spodziewać, ale nie tego. Przed oczami stanęła mi wizja jak wale ją patelnią w głowę, ale szybko ją odpędziłam. Chociaż … może by trochę zmądrzała.

-Oczywiście, że Piotrka.

Prychnęła tylko i pokręciła głową.

-Mnie nie oszukasz. Mojego syna udało ci się omotać, ale ze mną ci ta sztuczka nie wyjdzie. Bądź szczera. Z kim go zdradziłaś?

-Z nikim! Kocham Piotrka. To jego dzieci!

-Nie wierzę ci.

-Mamo- Eliza położyła mi rączkę na policzku.

-Już kochanie- chciałam z nią wyjść, ale zatrzymały mnie słowa teściowej.

-No tak. Uciekasz od odpowiedzi. Może Eliza też nie jest córką mojego syna.

W oczach stanęły mi łzy. Nie rozumiałam jak można być aż tak wrednym. Poszłam z córką do pokoju i dałam jej jakieś zabawki. Nie powinna była być świadkiem tej kłótni. Gdy chciałam iść na dół usłyszałam rozmowę teściowej z teściem.

-Mówię ci, że to nie są nasze wnuki- przekonywał go.

-Kobieto opamiętaj się. To są dzieci Piotrka. Jeśli nadal będziesz takie rzeczy wymyślać stracisz i wnuki i syna.

Cieszyłam się, że chociaż teść jest po mojej stronie. Zeszłam na dół i zadzwoniłam do męża.

-Cześć kochanie. Co jest?

-Piotrek twoi rodzice już są.

-Co? Zaraz będę.

Rozłączyłam się i zaczęłam robić obiad. Zaczęła się zastanawiać co będzie dalej skoro na początku już zostałam oskarżona o zdradę. Przez to wszystko rozbolała mnie głowa. Poszłam poszukać jakiś środków, ale wcześniej `w ręce mi wpadło pudełko z środkami nasennymi. Uśmiechnęłam się lekko, ale szybko odpędziłam od siebie myśl, żeby jej je dorzucić. Jejku jaka to była pokusa. Wzięłam tabletkę i wróciłam do kuchni. W końcu wrócił Pit.

-Kochanie jestem- zawołał.

-Cześć- pocałowałam go.

-I jak?

-Kiepsko. Piotrek przysięgam jeśli będzie tak dalej to przed cały jej pobyt nocuję u Alka razem z dziećmi.

-Nie mogło być tak źle.

-Chcesz wiedzieć co mi powiedziała?

-Piotruś!- nagle pojawiła się teściowa.

-Cześć mamo- mąż przytulił rodzicielkę- Zostajecie tydzień?

-Tak, a potem jeśli ze mną wytrzymacie to może dłużej.

Już chciałam coś powiedzieć, ale środkowy dyskretnie mnie kopnął. Wiedział co mi chodziło po głowie.

-Mamo ja pomogę Ini w kuchni, a ty idź się rozpakować.

-Dziękuję synku.

Poszliśmy do kuchni. Odwróciłam się do Piotrka.

-Zwariowałeś?

-Wiem co chciałaś powiedzieć.

-No co?

-Brzmiało by to mniej więcej tak: Oj to na pewno mama dłużej nie zostanie.

Uśmiechnęłam się tylko. Środkowy pokręcił głową.

-Dobra bierzmy się za obiad.

Razem szybko się uwinęliśmy. Nakryłam do stołu, a Pit zawołał rodziców. Oczywiście nie obyło się bez krytyki, ale to byłam w stanie jeszcze przełknąć. Później usiedliśmy w salonie. Zrobiłam herbatę, a sama wzięłam szklankę wody.

-Piotrusiu powiedz ile jeszcze będziesz grał w Rzeszowie?- spytała teściowa.

-Pewnie do końca kariery mamo.

-Tak też myślałam- westchnęła.

-A czemu?

-Z ojcem chcieliśmy wiedzieć, bo zastanawiamy się czy nie przeprowadzić się do Rzeszowa by móc do was częściej wpadać.

Zszokowana wyplułam całą wodę jaką miałam w ustach. 

No to kolejny. Mam pomysł może to was zmobilizuje do komentowania. Jeśli będzie 5 komentarzy to rozdział w sobotę, jeśli 10 to w piątek, jeśli 15 to w czwartek itd. co wy na to? Uda wam się choćby o jeden dzień przybliżyć rozdział?