Rozdział XIV

-Nie prawda- powiedziałam gdy przestałam się śmiać- Miguel nic nie wiedział. W ogóle nie miał ze mną kontaktu od czasu wymiany. Znalazł mnie kilka dni temu. Zresztą po co ja się tłumaczę? Wynoś się!

-Będę walczył o ciebie. Nie spocznę póki mi nie wybaczysz- patrzył mi w oczy.

-Niedoczekanie twoje. Idź stąd. Ostatni raz mówię.

Posłusznie wyszedł, a ja zamknęłam za nim drzwi.

-Po telefon?- spytałam przyjaciela.

-Tak. Powiesz co mu zrobiłaś?

Westchnęłam. Usiedliśmy na kanapie i opowiedziałam mu całą sytuację.

-Nie dziwię się, że był wkurzony, ale zasłużył na to. Dobra. Jest dość późno ja się będę zbierać.

Pożegnaliśmy się i wyszedł. Następnego dnia czekałam na powrót Alka. Drużyna miała wrócić wieczorem. Strasznie mi się dłużył czas, szczególnie, że miałam dzień wolny. Posprzątałam i zrobiłam zapiekanki. W końcu usłyszałam otwieranie drzwi. Podeszłam do brata i go przytuliłam.

-Alek!

-Inia, bo mnie udusisz.

Puściłam go.

-Czy ja czuję zapiekanki?- zapytał uśmiechnięty.

-Tak- odwzajemniłam uśmiech- Myj ręce i chodź.

Po zjedzeniu usiedliśmy w salonie. Brat poszedł zostawić torbę i wrócił trzymając coś za plecami.

-Co tam masz?- spytałam.

Wyciągnął statuetkę MVP i wypiął dumnie pierś. Spodziewałam się tego i obok kanapy postawiłam swoje. Wyjęłam je i uśmiechnęłam się triumfalnie. Wystawił mi język i usiadł obok.

-Jestem z ciebie dumny- pocałował mnie w policzek.

-Ja z ciebie też. Coś słodkiego?

-A co masz?- ożywił się.

-Dwie ćwiartki torów na MVP.

-Mogłem się domyślić- zaśmiał się- Później. Teraz powiedz po co był tu Aleks?

-To długa historia- spuściłam głowę.

-Mamy czas.

-No dobra, ale obiecaj, że jak ci powiem nie zrobisz żadnego głupstwa.

-No dobra- wydawał się być zdezorientowany.

-Wszystko zaczęło się, gdy pojechałam na wymianę międzynarodową- nie wiedział do czego zmierzam- Do Serbii. Wszystko było dobrze. Ten rok był dla mnie czymś nowym. Poznałam dużo nowych ludzi. Miesiąc przed wyjazdem poszliśmy ze znajomymi do klubu. Tam spotkałam ich. Atanasijevica i Cupkovica. Zakochałam się w Aleksie- cały czas obserwowałam brata czekając na jego reakcję, ale na razie się powstrzymywał przed wybuchem- On okazywał mi zainteresowanie. Rozmawialiśmy, tańczyliśmy. Dobrze się czułam u jego boku. Często razem wychodziliśmy, spotykaliśmy się. W końcu dzień przed wyjazdem zrobiliśmy to. Spędziliśmy razem noc. To był mój pierwszy raz- łzy poleciały mi po policzku- Po tym podsłuchałam jego rozmowę przez telefon z Cupkovicem. Mówił, że wygrał zakład, że się przespaliśmy. Nie mogłam w to uwierzyć. Zaczęłam krzyczeć i się go pytać czy to prawda. Powiedział, że nic dla niego nie znaczę, że nic do mnie nie czuł i nigdy nie poczuje, że chodziło tylko o ten cholerny zakład- Alek zrobił się czerwony- Powiedziałam mu, że go nienawidzę i obiecałam mu, że kiedyś mnie nie pozna, że kiedyś będzie mnie cholernie kochał, ale wtedy będzie już za późno.

Patrzyłam na brata. Miał zamknięte oczy, a dłonie zaciśnięte w pięści, tak, że było mu żyły widać.

-Alek?

-Jak ja go dorwę- mówił przez zaciśnięte zęby- Przysięgam, że go zabije.

Otworzył oczy. Gdy zobaczył, że płaczę trochę się opanował i mnie przytulił. Wtuliłam się w jego tors.

-Ale czego on tu chciał?- dopytywał.

-Spełniłam obietnicę. Nie poznał mnie. Przyjechaliśmy tu i usiedliśmy na kanapie. Rozmawialiśmy. W końcu zdecydował się powiedzieć, że nie przyjechał tu na mecz. Powiedział, że chciał mnie zobaczyć i ze mną porozmawiać, a ja uznałam, że już przyszedł czas. Podsunęłam się do niego tak, że nasze usta prawie się stykały i spytałam czy mnie kocha. Powiedział, że nad życie i się spytał czy ja jego też to powiedziałam na ucho, że nie.

Potem opowiedziałam bratu resztę. Cały czas mnie przytulał. Opowiedziałam mu też o Miguelu i wczorajszej wizycie Aleksa.

-Musisz powiedzieć Piotrkowi- zakomunikował.

-Nie. Alek on nie może wiedzieć.

-Ale czemu?- nie rozumiał.

-Boję się, że jak się dowie to mnie zostawi.

-Inia. On nie jest taki. Kocha cię, zrozumie i będzie wspierał- popatrzył mi w oczy- Musi wiedzieć na wypadek gdyby ten dupek znów się pojawił- dodał.

Wiedziałam, że ma rację, ale nie umiałam sobie wyobrazić jak mówię o tym środkowemu. Jednak musiałam to zrobić. Następnego dnia o 12 stałam przed jego drzwiami. Otworzył mi i się uśmiechnął

-Kochanie jaka miła niespodzianka- pocałował mnie i wpuścił- Coś się stało?- spytał gdy zobaczył, że nie mam zbyt wesołej miny.

-Musimy porozmawiać. 

Rozdział dodałam dziś, bo ktoś mnie o to bardzo prosił. Chciałam jeszcze do jutra potrzymać was w niepewności, ale nie wyszło. Komentujcie jak się podoba, bo jestem tego bardzo ciekawa :)