Rozdział IX

      Nie wierzę w to co widzę. Jednak przecieram oczy, a on nadal tam stoi. Miguel. Hiszpan, który był ze mną na wymianie międzynarodowej. Podchodzi do mnie i mówi po angielsku.

-Pamiętasz mnie?

-Pamiętam- odpowiadam krótko.

-Nie wierzę, że to ty. Zmieniłaś się nie do poznania.

-To jakim cudem mnie poznałeś i znalazłeś?

-Szukałem cię odkąd wyjechałaś. Wiedziałem tylko jak się nazywasz, i że jesteś z Białorusi. Znalazłem twojego brata już wcześniej. Sławny siatkarz grający w Resovii, ale ciebie nie było przy nim. Dopiero w tym roku tu się przeniosłaś. Nie wierzyłem, że to ty. Zmieniłaś się. Jesteś piękna. Nie mogłem wcześniej przyjechać.

-Po co w ogóle przyjechałeś?

-Bo chciałem z tobą pogadać. Wtedy tak szybko zniknęłaś.

-A dziwisz mi się?- nie wytrzymałam.

-Nie- spuścił głowę- Dasz mi swój numer?

-Nie wiem. Miguel ja nie chcę pamiętać tej wymiany, a ty mi o niej aż za bardzo przypominasz.

-To przez niego prawda?

-A jak myślisz? Jasne, że przez niego, ale niedługo to on będzie chciał o tym zapomnieć- dodałam.

-Co ty kombinujesz?

-Nie ważne.

-Ważne- podniósł głos.

-Siedź cicho. Chodźmy w jakieś ustronne miejsce.

-Ok. Mam samochód.

-Dobra.

Pojechaliśmy do mieszkania Pita. Całą drogę musiałam go kierować, co było strasznie męczące. Wszedł i rozglądał się po mieszkaniu.

-Nie przyzwyczajaj się. Przyjechaliśmy tu tylko po moje rzeczy.

-Ale jak to?- nie rozumiał.

-Normalnie. To mieszkanie mojego chłopaka. Muszę wziąć swoje rzeczy i wracam do domu.

Nie zadawał więcej pytań. Wzięłam torbę i udaliśmy się do mojego domu i Alka. Rzuciłam torbę w kąt i usiedliśmy na kanapie.

-Powiedz w końcu co ty zrobiłaś ze swoim życiem?- zapytał.

-Jak to co? Żyję z myślą o zemście. Nie pozwolę mu ujść bezkarnie po tym co zrobił.

-Inia. Znalazłaś go?

-Tak. Wszystko idzie dobrze.

-Poznał cię?

-Jasne, że nie. Obiecałam mu, że kiedyś mnie nie pozna i dotrzymałam słowa. Dowie się kim jestem w swoim czasie.

-Co zamierzasz?

-Na razie nic nie mogę ci powiedzieć. Dowiesz się w swoim czasie.

-Inga tylko nie popełnij żadnego głupstwa- Miguel martwił się o mnie.

-Nie zamierzam. To on je popełnił wtedy. Teraz tylko za nie zapłaci.

-Alek wie co się wydarzyło?

-Nie. Gdyby wiedział zabiłby go, a ja nie mogę sobie pozwolić na to, żeby mnie poznał.

Długo omawialiśmy JEGO sprawę. Żadne z nas nie wymieniło imienia. To zawsze lubiłam w Miguelu. Umiał się dostosować do sytuacji. Wiedział, że nie chcę słyszeć tego imienia.

Aleks:

        Udaję, że coś czytam, a tak naprawdę cały czas myślę o niej. Nie umiem zapomnieć, choć wiem, że muszę. Pit na pewno jej nie opuści skoro już mu się udało z nią być. Sam bym tak zrobił. Nieba bym jej przychylił byleby tylko ze mną była. Jednak to ja byłem na straconej pozycji. Ona w Rzeszowie, a ja w Bełchatowie. Pewnie nawet nie pamięta, że istnieje.

-Znów o niej myślisz?- spytał Kostek.

-Co?- byłem zdezorientowany- Nie. Czytam.

-Błagam cię trzymasz książkę do góry nogami.

Faktycznie. Zamknąłem ją i odłożyłem na stolik.

-Nie umiem o niej zapomnieć.

-Ale wiesz, że musisz? Chodźmy na miasto, do jakiegoś klubu. Zabawmy się. Zapomnisz o niej. Będzie tak jak w Serbii. Pamiętasz?

-Nie ma mowy!- wstałem wkurzony- Nigdy więcej czegoś takiego nie zrobię!

Wyszedłem i trzasnąłem drzwiami. Nie wierzyłem, że Cupko znów do tego wraca.

 

Nie wiem, kiedy dodam kolejny rozdział, bo jestem chora i nie mam na nic sił. Ten dodałam tylko dlatego, że na chwilę lepiej się poczułam. Komentujcie :)