Rozdział XXXI

     Gdy dolecieliśmy na miejsce nie próbowałam uciec, bo nie miałam pojęcia gdzie jestem. Aleks zabrał mnie do jakiegoś mieszkania i zamknął w sypialni. Kopałam w drzwi, błagałam, żeby mnie wypuścił, żeby pozwolił mi wrócić do męża, ale nic do niego nie docierało.

-Aleks!- nie wytrzymywałam już- Wypuść mnie!

-Nie, dopóki nie będę pewny, że mi nie uciekniesz.

-Tej pewności nigdy nie będziesz miał. Nie możesz mnie tu więzić!

-Nie będę. Idę teraz na trening, a potem pogadamy.

-Aleks!- zdenerwowałam się.

Gdy usłyszałam trzaśnięcie drzwiami usiadłam na łóżku, schowałam twarz w dłoniach i rozpłakałam się. Po chwili przypomniałam sobie, że mam telefon. Wyciągnęłam go z kieszeni i włączyłam. Pit tyle razy próbował się do mnie dodzwonić. Szybko wybrałam jego numer.

-Inga, gdzie ty jesteś?! Wiesz jak się o ciebie bałem?!

-Piotrek błagam pomóż mi- głos mi się łamał.

-Inia gdzie jesteś?

-We Włoszech.

-Co?! Ale jak?!

-Aleks mnie porwał. Teraz zamknął mnie w sypialni i poszedł na trening. Błagam zabierz mnie stąd- po policzku znów poleciały mi łzy.

-Jadę po ciebie. Kocham cię, nie daj mu się.

-Nie dam. Też cię kocham.

Rozłączyłam się i rozglądnęłam po pokoju. Na ścianie wisiało moje zdjęcie z Aleksem, które dałam mu, gdy się ujawniłam. Obok niego moje samo na boisku. Westchnęłam i wyjrzałam przez okno. Zaraz. To mieszkanie jest na parterze. Otworzyłam okno i wyskoczyłam. Popatrzyłam w górę i uśmiechnęłam się. Wtedy ktoś objął mnie od tyłu.

-Mogłem się domyślić, że będziesz chciała to zrobić- powiedział Atanasijević.

-Puść mnie!- wyrywałam się.

-Nie uciekniesz mi tak łatwo.

Poczułam pocałunek na policzku. Zaczęłam się mocniej wyrywać, ale on też wzmocnił uścisk. Wtedy poczułam przeszywający ból w brzuchu i krzyknęłam.

-Inia co się dzieje?- atakujący się przestraszył.

-Nie wiem, boli mnie brzuch- zwijałam się z bólu.

Wziął mnie na ręce i wsadził do samochodu. Zadzwonił do trenera i powiedział, że nie będzie na treningu. W szpitalu szybko się mną zajęli.

-Choruje pani na coś?- zapytał lekarz na wstępie.

-Nie panie doktorze, ale ja jestem w ciąży- powiedziałam i znów złapałam się za brzuch.

Aleks:

       Po tych słowach serce mi mało nie stanęło. Nie daruję sobie jeśli coś jej się stanie, lub dziecku. Lekarze, gdy usłyszeli o ciąży szybko wzięli ją na badania. Nie umiem opisać co czułem. Ona by mnie znienawidziła, gdyby coś się jej dziecku stało z mojej winy. Czekałem na korytarzu i nie umiałem się uspokoić. Zadzwonił mi telefon. Kovacević. Czego on może teraz chcieć.

-Błagam powiedz mi, że tego nie zrobiłeś!- usłyszałem na wstępie.

-Ale czego?

-Powiedz, że nie porwałeś Ingi!

-No właśnie porwałem.

-Oszalałeś?! Pit do mnie dzwonił z prośbą o pomoc! Kretynie ona jest w ciąży! Nie wolno jej się denerwować!

-Teraz to wiem- powiedziałem cicho.

-Coś ty zrobił?!

-Jestem z Inią w szpitalu. Lekarze ją badają, bo strasznie źle się poczuła- mówiłem skruszony.

-Jesteś idiotą!- krzyknął i się rozłączył.

Pit:

          Zwróciłem się o pomoc do Nikoli. Miał wybadać wszystko i dać mi znać. Nie wierzyłem, że ten dupek zrobi coś takiego! Przecież jestem z Ingą po ślubie, spodziewamy się dziecka. Na co on liczył? Zadzwonił mi telefon. Odebrałem szybko.

-I co?

-Piotrek nie mam zbyt dobrych wiadomości.

-Mów co się stało?

-Ten idiota wszystko psuje!

-Ale co się stało?- denerwowałem się.

-Inia jest w szpitalu. Przez Aleksa strasznie źle się poczuła i jest w szpitalu.

Nie mogłem uwierzyć w to co słyszę. Jeśli przez tego kretyna Inia poroni to ja przysięgam, że go zabije!

Rozdział dziś dodaje, bo mnie dobra wena naszła :) Mam nadzieję, że się spodoba. Komentujcie :)