Rozdział LIII

-Inia błagam powiedz, że żartujesz!- lamentował Kosok- Nie możesz teraz rodzić!

-Myślisz, że to zależy ode mnie?

-Otwórzcie! Błagam mamy tu rodzącą!- Krzysiek walił w drzwi i krzyczał z desperacją w głosie.

Zaczęłam głęboko oddychać, trzymałam się za brzuch i usiadłam. Wszystko musiało wyglądać wiarygodnie. Krzyknęłam.

-Inia błagam wytrzymaj- Grzesiek usiadł obok mnie i złapał za rękę- Oddychaj- sam zaczął brać szybkie, głębokie wdechy.

-To ja rodzę czy ty?

-Mam nadzieję, że żadne z nas.

-Nadzieja matką głupich … a no tak.

-Nawet kiedy rodzi potrafi być złośliwa- naburmuszył się.

Libero nadal dobijał się do drzwi, a ja znów krzyknęłam. Dobra czas spełnić prośbę Piotrka. Zwróciłam się do Igły.

-Krzysiek mam prośbę.

-Jaką?- w mgnieniu oka znalazł się przy mnie.

-Odbierz dziecko.

-Co?!- jego mina była bezcenna- Ja nie mogę, nie dam rady- zaczął chodzić nerwowo po szatni i łapał się za głowę- Inia proszę przestań rodzić!

-Czy ty się słyszysz?! Niby jak?!

Libero rozglądnął się po pokoju. Widziałam, że obaj siatkarze są strasznie zdenerwowani. Nawet zrobiło mi się ich przez chwilę żal. Znów krzyknęłam, a oni popatrzyli na mnie z przerażeniem. Chciało mi się śmiać.

-Grzesiek ty odbierz dziecko- odezwał się w końcu Krzysiek

-Co? O nie, nie, nie. Ciebie poprosiła, ty to zrobisz.

-Ja nie umiem!

-A ja umiem?!

Wtedy do szatni weszli śmiejący się siatkarze. Ja też wybuchnęłam śmiechem. Miny środkowego i libero były bezcenne. Wszyscy się z nich śmiali. Odsunęłam się na bok, bo nie chciałam, żeby mnie tam poturbowali i poczułam, że … wody mi odeszły. Byłam w szoku, nie wiedziałam co robić. Nikt nie zwracał w tamtej chwili na mnie uwagi, wszyscy dogadywali naszym ofiarom. Powoli trzymając się za brzuch wyszłam na korytarz. Stał tam trener.

-No Inia udało ci się.

-Nawet trener nie wie jak bardzo- po tych słowach przyszedł skurcz i krzyknęłam.

-Inga co się dzieje?- zaniepokoił się.

-Wody mi przed chwilą odeszły. Ja naprawdę zaczęłam rodzić.

-O matko. Zawołam Pita.

Szybko poszedł po mojego męża. Po chwili wrócił z Alkiem i środkowym. Z ich min wywnioskowałam, że jeszcze nic nie wiedzą.

-Co się dzieje?- spytał mój brat.

-Alek ja rodzę.

-Co?!- powiedzieli równo siatkarze.

Nim się zorientowałam mąż wziął mnie na ręce i zaniósł do samochodu. Widziałam, że się zdenerwował.

-Inia spokojnie. Zaraz będziemy w szpitalu. Zobaczysz urodzisz pięknego, zdrowego bobasa.

-Pit!- przerwałam mu- Wkurzasz mnie tym gadaniem.

-Już się zamykam, ale pomyśl. Wprowadziliśmy się już do nowego domu, teraz pojawi się w nim dziecko.

-Piotrek!

-Już, już.

Po chwili byliśmy w szpitalu. Lekarze się mną zajęli i zawieźli na porodówkę. Do sali wszedł środkowy.

-Kochanie wszystko będzie dobrze. Będę przy tobie cały czas.

Wtedy wszedł lekarz. Krzyczałam i strasznie mnie bolało. Trzymałam męża za rękę i ją co chwilę mocno ściskałam.

-Proszę przeć- usłyszałam doktora.

Znów krzyczałam i głęboko oddychałam. Byłam cała mokra i zmęczona, a nadal nie widać było końca. Miałam dość.

-Kochanie dasz radę- Pit cały czas mi powtarzał.

Znów lekarz mi kazał przeć. Nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami.

Pit:

-Inia?- zdenerwowałem się- Inga co się dzieje?!

-Muszę poprosić pana o wyjście- powiedział lekarz.

-Ale co z moją żoną?!

-Proszę wyjść!

Poszedłem na korytarz. Nie miałem pojęcia co się stało. Siedział tam Alek, gdy mnie zobaczył zerwał się.

-Urodziła?- spytał.

-Nie- usiadłem i schowałem głowę w kolanach.

-To co się stało?

-Straciła przytomność. Lekarze nie chcą mi nic powiedzieć.

-Co?

Siedzieliśmy zdenerwowani na korytarzu. Nie umiałem usiedzieć i zacząłem nerwowo chodzić po korytarzu. Po dwóch godzinach wyszedł lekarza. Od razu do niego podbiegliśmy i zasypaliśmy pytaniami.

-Panie doktorze co z moją żona?

-Co z dzieckiem?- dopytywał Alek.

-Pani Inga czuje się dobrze, chociaż jest zmęczona. Dziecko jest zdrowe ma 54 centymetry i waży 3,1 kilograma.

-A chłopiec czy dziewczynka?- chciałem wiedzieć.

-Dziewczynka. Przepraszam muszę iść do pacjentów.

-Mam córkę- ucieszyłem się- A mogę do niej wejść?- spytałem lekarza.

-Jak tylko przewiozą ją na salę to pielęgniarka powie panu, że może pan wejść.

-Dziękuję.

Usiadłem spokojnie na krzesełku i uśmiechnąłem się. Miałem z ukochaną córkę. Chciałem już wziąć tę kruszynkę na ręce i ją przytulić.

-Jestem wujkiem- koło mnie usiadł uśmiechnięty Achrem.

-A ja … ojcem.

Po chwili przyszła pielęgniarka i zaprowadziła nas do sali, w której leżała Inia. Uchyliłem drzwi i wzruszyłem się. Moja żona trzymała na rękach naszą córkę. Podszedłem do nich i spojrzałem na dziecko. Spojrzałem ukochanej w oczy i przejąłem od niej małą.

-Jest cudowna. Dziękuję ci.

-Siostra- Alek przytulił Inię- Masz cudowną córkę. Jak dacie jej na imię?

-Eliza Kinga.

-Ładnie- uśmiechnął się.

-A skoro już tu jesteśmy to może … Pit- zawołała mnie.

-Tak?

-Chcielibyśmy cię poprosić, żebyś został ojcem chrzestnym naszej córki.

-Pewnie, że zostanę- ucieszył się- Mogę ją potrzymać?- zwrócił się do mnie.

-Jasne.

Ostrożnie przekazałem mu małą. 

No i kolejny jest :) Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. Jutro kończę gimnazjum i jestem szczęśliwa. Zostanie tylko pożegnanie klas trzecich, odbiór świadectwa i koniec tej męczarni!15 komentarzy = nowy rozdział.