Rozdział LVII

     Dziewczyna patrzyła na mnie smutnymi oczami, a ja nie wiedziałem co mam robić. W ogóle się nie odzywała.

-Przepraszam, mogę w czymś pomóc?- spytałem w końcu.

-Chyba tak. To jest pana dziecko.

-Słucham?!

Gwałtownie się odwróciłem i zobaczyłem Ingę z Lizką na rękach. Miała łzy w oczach, a ja nie miałem pojęcia co się dzieje. Przyciągnąłem żonę do siebie choć się broniła.

-Zostaw mnie! Masz dziecko z inną! Zdradziłeś mnie!

-Nie prawda! Uwierz mi- spojrzałem jej w oczy.

Uspokoiła się trochę. Cieszyłem się, że mi ufa. Odwróciłem się w stronę nieznajomej dziewczyny. Stała przestraszona.

-Kim pani jest i czemu pani kłamie?- zapytałem.

-Ja nie kłamię. To wasze dziecko- wskazała trzymaną na rękach dziewczynkę.

Spojrzałem zdezorientowany na żonę. Również nie wiedziała o co chodzi tej kobiecie.

-To jest nasza córka- podniosła wyżej Elizę- A tego dziecka nigdy na oczy nie widziałam.

-Podmienili nam dzieci w szpitalu- wydusiła w końcu- Możemy porozmawiać?

Alek:

         Po tym co powiedziała mi Ola byłem załamany. Chciałem mieć z nią dzieci. Jednak, gdy powiedziała, że chciała przez to uciec sprzed ołtarza nie odważyłem się tego powiedzieć. Przytuliłem ją tylko i szeptałem na ucho, że nic się nie dzieje. Postanowiłem pojechać do sklepu, by móc wszystko przemyśleć. Chociaż w sumie … o czym miałem myśleć? Nie mogłem już nic zmienić. Kochałem Olę i chciałem z nią spędzić resztę życia. Pewnie będziemy zajmować się dziećmi Ini i Piotrka, albo adoptujemy jakieś. Wróciłem do domu i udałem się do kuchni. Po chwili koło mnie pojawiła się Aleksandra.

-Muszę ci coś pokazać- była radosna.

-Co?- wysiliłem się na uśmiech.

-Była tu dziś Inga i … -podała mi test ciążowy.

-Pozytywny? Nie mów, że moja siostra znowu jest w ciąży?- zdziwiłem się.

-Nie, nie, nie. To nie jest test Ini. Ona go tu tylko przyniosła, a zrobiłam go ja- od razu zaczęła tłumaczyć.

-Co?- byłem w szoku.

-Jestem w ciąży!- rzuciła mi się na szyję- Lekarz się pomylił!

-Kochanie to cudownie!- przytuliłem ją i zakręciłem- Ale skąd Inga o tym wiedziała?

-Była u mojego lekarza i rozmawiała z nim. Powiedział jej, że moje wyniki mogą znaczyć ciążę, albo kłopoty z zajściem w ciąże. Skoro nie miałam żadnych objawów to wykluczył, że spodziewam się dziecka.

-Muszę do niej pojechać- ożywiłem się.

-Alek jest u niej teściowa.

-Uuu to chyba zrezygnuję- od razu zawróciłem.

-Miała wyjechać, ale nie wiem czy już jej nie ma.

-Pff- podrapałem się za głową- No nic zaryzykuję. Najwyżej posłucham ich docinek- zaśmiałem się- Czasem to lepsze niż najlepsza komedia.

-Dobra jedź- pocałowała mnie.

Pobiegłem do auta i szybko pojechałem do siostry. Chciałem jej podziękować. Gdyby nie ona nadal nie wiedzielibyśmy o ciąży Oli. Gdy podjeżdżałem wyszła od nich jakaś kobieta z dzieckiem. Spojrzałem na nią zdziwiony, a potem zadzwoniłem dzwonkiem.

-Czego jeszcze pani chce?!- otworzyła mi zapłakana Inia- Alek- wtuliła się we mnie.

-Siostra co się dzieje?

Weszliśmy do domu, a Inga nadal płakała. Starałem się ją uspokoić, ale na próżno. W salonie siedział Piotrek z Elizą na rękach. Również był smutny, a po policzku spływały mu łzy. Zaniepokoiłem się. Siostra mnie puściła i zaczęła przytulać Lizkę. Nie wiedziałem czy coś się z nią dzieje.

-Powiecie mi co się stało?

-Chodzi o małą- Pit zabrał głos- Przyszła do nas jakaś kobieta z dzieckiem i powiedziała, że podmienili je w szpitalu i Eliza nie jest naszą córką tylko jej.

-Co?! To niemożliwe!

-Miała jakieś testy ze sobą, z których wynikało, że tamto dziecko nie jest jej. Chce, żebyśmy też przeprowadzili test.

-Nie ma prawa was o to prosić! Lizka to wasza córka! Jakim cudem teraz się zorientowała? Minęło kilka miesięcy.

-Ponoć tamta dziewczynka jest chora. Podczas badań wykryto niezgodność DNA- ciągnął środkowy.

-Alek ja nie oddam jej- Inia w końcu się odezwała- To moja córka. Nie oddam jej nikomu.

-A co jeśli to nie twoja córka? Co jeśli twoim dzieckiem jest to, które przyniosła ta kobieta?- dopytywałem.

-Ja nie wiem- wybiegła z pokoju.

-Inia przepraszam nie chciałem- pobiegłem za nią.

Leżała w sypialni i wypłakiwała się w poduszkę. Serce mi pękało jak na nią patrzyłem. Usiadłem z brzegu i przytuliłem ją.

-Spokojnie wszystko będzie dobrze.

-Skąd wiesz?! Co jeśli ona będzie chciała mi zabrać Lizkę?!

-Jeśli to jej córka to będzie mieć do tego prawo.

-Nie! To moje dziecko! Nie ma do tego prawa i nie będzie mieć!

-Pomyśli logicznie, Inia. Co jeśli to wszystko okaże się prawdą? Nie będziesz chciała poznać swojej córki?

Więcej się nie odezwała tylko spojrzała na mnie smutno.

-Proszę powiedz.

-Jak możesz? To twoja chrześnica.

-Przepraszam- zrozumiałem w końcu- Wiem, że kochasz Elizę. Też ją kocham.

-Dlaczego to wszystko musi być takie trudne?

-Jak się w ogóle nazywa ta mała?

-Arleta.

-A ta kobieta?

-Anna Nowak.

-Pokazała wam jakieś papiery?

-Już ci mówiłam o testach.

-Nie chodzi mi o to, tylko o akt urodzenia tej Arlety. Trzeba sprawdzić czy rzeczywiście urodziły się w tym samym szpitalu.

-Masz rację. Zostawiła nam swój numer. Zadzwonię i poproszę ją o to.

-Nie dzwoń.

-Czemu?

-Słyszałem ostatnio o takiej akcji.

-Jakiej?

-Przychodzi się do ludzi, mówi, że podmieniono ich dzieci w szpitalu po czym zabierają dziecko, żeby je poznać czy coś, a potem nie wracają z nim.

-Co?!

-Nie waż się dawać tej kobiecie Lizki. Trzeba wszystko sprawdzić.

No dobra jest kolejny. Mam nadzieję, że się podoba, bo coraz poważniej myślę o zakończeniu tej historii. 15 komentarzy = nowy rozdział.