Rozdział XLIX

      Leżałam na łóżku i płakałam. Nie mogłam uwierzyć, że Piotrek mi to zrobił. Myślałam, że jesteśmy dobrym małżeństwem, ale okazało się, że się myliłam. Wybrałam numer do Alka. Odebrał szybko.

-Co tam Inia?

-Możesz po mnie przyjechać?- łamał mi się głos.

-Co się stało? Płaczesz?

-Po prostu mnie stąd zabierz.

-Będę najszybciej jak się da.

Rozłączyłam się i wyciągnęłam walizkę. Nie chciałam zostać z Piotrkiem ani chwili dłużej. Pakowałam najpotrzebniejsze rzeczy, a po resztę chciałam przyjść, gdy środkowego nie będzie. Usłyszałam dzwonek i poszłam otworzyć.

-Inia- brat mnie przytulił- Co się stało?

-Miałeś rację- mówiłam przez łzy- Zabierz mnie stąd. Nie chcę tu zostać ani chwili dłużej.

-Już. Masz spakowane rzeczy?

-Tak. Są w sypialni.

Pit wyszedł z łazienki i zobaczył co się dzieje. Na początku nie mógł uwierzyć i stał jak wryty. W końcu, gdy się ocknął zagrodził nam drzwi.

-Inia co ty robisz?

-Nie widzisz? Odchodzę od ciebie.

-Ale czemu?

-Jeszcze pytasz? Myślałeś, że uda ci się ukryć zdradę?

-O czym ty mówisz?

-O Izie!

-Ale skąd o niej wiesz?

-Nawet nie stara się zaprzeczać- prychnęłam.

Mocno podenerwowany Alek odsuną Piotrka i razem wyszliśmy. Po drodze nie odezwałam się ani słowem. Nie miałam pojęcia co miałabym powiedzieć. Że się pomyliłam i teraz zostanę samotną matką? Bałam się, że sama nie poradzę sobie z dzieckiem. Gdy dojechaliśmy do domu brat wniósł walizkę do mojego starego pokoju. Nadal płacząc wtuliłam się w niego. Gładził mnie po plecach i pocałował w głowę.

-Dasz sobie radę, jesteś silna. Pomogę ci z dzieckiem i Ola na pewno też.

-Na razie pomóż mi się rozwieść.

Aleks:

      Siedziałem w samochodzie i nie mogłem uwierzyć w to co widzę. Alek zajechał pod blok Ingi, wyglądał na zdenerwowanego. Wbiegł do domu, a mi pozostało tylko czekać. Po paru minutach wyszedł z walizką w ręce i zapłakaną Ingą, którą przytulał. Gdy wsiedli do samochodu wybiegł Nowakowski, ale nie miał jak ich zatrzymać. Niewiele z tego rozumiałem. Czułem, że pojawiłem się w odpowiedniej chwili. Wyglądało na to, że mocno się pokłócili, a ja upatrywałem w tym swoją szansę. Pojechałem do hotelu i wybrałem numer do Kostka.

-Aleks co jest?

-Mam u niej chyba jeszcze szansę- powiedziałem zadowolony.

-U kogo?

-U Ingi! Co ty nie kontaktujesz?

-Chłopie jest późno, a ja już o tej godzinie nie myślę.

-No właśnie widzę.

-A tak właściwie niby jakim cudem masz szansę u Ini? Przecież wyszła za Piotra i spodziewają się dziecka.

-Ale się pokłócili i to dość poważnie, bo wyprowadziła się od niego.

-Aaa taka sprawa. Tylko czy ty wiesz w co chcesz się wpakować? Przecież Inga jest w ciąży. Chcesz wychowywać cudze dziecko?

-Tak, bo jest ono też cząstką jej. Będę szczęśliwy mogąc się nimi zajmować.

-No dobra. Słuchaj jest późno. Muszę już kończyć. Trzymam kciuki.

-Ok cześć.

Odłożyłem telefon i uśmiechnąłem się. W odpowiednim momencie zdecydowałem się znów zawalczyć o nią. Czułem, że może mi się w końcu udać. Następnego dnia podjechałem pod dom Alka. On akurat wychodził. Skorzystałem z okazji i gdy odjechał podbiegłem do drzwi. Zadzwoniłem i czekałem. Po chwili zobaczyłem Ingę. Wyglądała źle. Miała czerwone, zapuchnięte oczy z płaczu i stała w szlafroku.

-Co ty tu robisz?- miała zachrypnięty głos.

-Inia możemy porozmawiać?

-Nie. Aleks daj mi spokój. Chcę być teraz sama.

-A mi się wydaje, że właśnie teraz nie powinnaś być sama. Wiem, że pokłóciłaś się z Piotrkiem. Chcę ci pomóc.

-Skąd o tym wiesz? Zresztą to delikatnie powiedziane.

-Wpuścisz mnie?

-No dobra. Wchodź. Poczekaj tylko, muszę się przebrać.

-Jasne.

Rozglądnąłem się. Zwykle, gdy tu bywałem nie miałem na to czasu. Na półce stały zdjęcia. Jedno było z dzieciństwa Ingi razem z Alkiem. Siedzieli na huśtawce i uśmiechali się. Obok stało również ich wspólne zdjęcie, które było zrobione maksymalnie rok temu. Stali pod podpromiem, a właściwie Alek stał, a Inia siedziała mu na barana. Uśmiechnąłem się na ten widok. Chciałbym móc kiedyś być z nią. Dać jej szczęście, którego widać u boku Pita nie zaznała. Moje rozmyślenia przerwał dźwięk kroków.

-O czym chciałeś porozmawiać?

-O tobie, o mnie, o nas- wziąłem ją za rękę.

-To chyba nie mamy o czym rozmawiać- wyrwała rękę z mojego uścisku i usiadła na kanapie, a ja obok niej.

-Mamy. Kiedy skończysz mnie karać za błędy z przeszłości?

-Ale ja cię już za nie nie karzę. Wręcz przeciwnie. Już nie myślę i zapomniałam o tym. Teraz mam większe zmartwienia.

-Jakie?

-Chcesz wiedzieć?

-No pewnie.

-Rozwodzę się. Zadowolony?

Jej oczy się zeszkliły. Nie chciałem doprowadzić jej do łez. Przytuliłem ją, a ona wtuliła się we mnie. Gładziłem ją po włosach. Mógłbym tak długo siedzieć. Czułem, że to odpowiedni moment, żeby jej wszystko wyznać.

-Inia ja przyjechałem tu w konkretnym celu. Chciałem ostatni raz zawalczyć o ciebie. Pozwól mi zająć się sobą i uczynić cię szczęśliwą.

-Aleks, ale ja nie chcę z tobą być. Zrozum to. Kocham Piotrka.

-Daj mi szansę. Obiecuję, że nie pożałujesz. Zawsze cię kochałem i do tej pory nie mogę wybaczyć sobie swojej głupoty.

Położyłem jej ręce na policzkach i spojrzałem głęboko w oczy.

I jest kolejny. Przepraszam, że tak późno, ale miałam kłopoty z netem. 15 komentarzy = nowy rozdział.