Rozdział LVI

       Wyszłam szybko z gabinetu lekarza. Musiałam sprawdzić to co mi powiedział. Była szansa, a ja chciałam ją jak najszybciej sprawdzić. Po szybkiej wizycie w aptece pojechałam do Oli. Otworzyła mi w o wiele za dużej koszulce Alka. Spojrzałam na zegarek. 13:30. No dobra nowożeńcy mają prawo pomyślałam.

-Musimy pogadać. Jest Alek?- weszłam do środka.

-Nie ma. Wyszedł po coś na śniadanie.

-Śniadanie? O 13:30?

-No takie spóźnione- zarumieniła się.

-Dobra koniec tych rozmów. Nie traćmy czasu- wyjęłam z torebki małe pudełeczko i podałam jej- Idź już.

-Ale Inia po co?- zrobiła smutną minę- Alek już wie i akceptuje mnie taką jaka jestem.

-Ola ty nic nie rozumiesz. Proszę zrób ten test. Byłam dziś u twojego lekarza.

-Co ci powiedział?- widziałam, że ożywiła się w niej nadzieja.

-Idź- wepchnęłam ją do łazienki.

Czas mi się dłużył. Wiedziałam, że to zadecyduje o wszystkim i Ola chyba też to wyczuła, bo nie zadawała więcej pytania. W końcu wyszła. Od razu się podniosłam.

-I?- podała mi test. Dwie kreski.

-Inie jestem w ciąży- rzuciła mi się na szyję- Dziękuję.

-Nie masz mi za co dziękować. Lekarz się pomylił. Uznał, że skoro nie masz żadnych objawów to nie możesz spodziewać się dziecka i powiedział ci, że będziesz mieć kłopoty z zajściem w ciążę, bo to była druga diagnoza.

-Kocham cię- przytuliła mnie jeszcze mocniej.

-Ja ciebie też. Zawsze byłyśmy jak siostry pamiętasz?

-Pewnie- uśmiechnęła się.

Pit:

            Wstałem, ale Ini już nie było. Ubrałem się i poszedłem do kuchni, gdzie zastałem swoją matkę.

-Cześć mamo- powiedziałem.

-Cześć. Słuchaj Inga mówiła ci o swoich badaniach?

Oho zaczyna się przesłuchanie. Zaświeciła mi się czerwona lampka. Moja rodzicielka nadal nie przepadała za moją żoną. Była wobec niej podejrzliwa i zawsze, gdy przyjeżdżała wypytywał się o wszystko.

-O badaniach? Pewnie zawsze mi o nich mówi- starałem się zabrzmieć wiarygodnie, choć nie miałem o niczym pojęcia.

-Aha- widziałem, że była zawiedziona.

-Mamo kiedy w końcu zrozumiesz, że tworzymy z Inią dobre małżeństwo i wspaniałą rodzinę? Nie musisz cały czas jej szpiegować.

-Czy ja kogoś szpieguje?- udała zdziwioną- Po prostu martwię się o was.

-Jasne- westchnąłem- Gdzie tata?

-Znosi bagaże do samochodu, bo wyjeżdżamy za godzinę, a twojej żony jakoś nie widać. Nawet się z nami nie pożegna?

-Oj może u lekarza coś ją zatrzymało. Na pewno zdąży- starałem się bronić ukochanej.

-No zobaczymy- rzuciła tylko i wyszła.

Szybko chwyciłem za telefon i wybrałem numer. Miałem dość humorów mamy i nie chciałem, żeby znowu narzekała.

-Co jest kochanie?- usłyszałem.

-Inia gdzie jesteś?

-U Oli.

-Czemu powiedziałaś mojej mamie, że idziesz na badania?

-Bo byłam u lekarza, ale nie chodziło o moje badania. Wszystko ci wyjaśnię jak wrócę.

-Czyli kiedy?

-Nie wiem.

-Za godzinę moi rodzice wyjeżdżają i oczywiście mama narzeka, że się z nimi nie pożegnasz.

-Chciałabym nie zdążyć.

-Inia.

-Pff no dobra. Będę najpóźniej za pół godziny, ale robię to tylko dla ciebie.

-Ok pa.

Rozłączyłem i się i zjadłem śniadanie. Ojciec siedział z matką na kanapie i coś oglądali, a ja poszedłem do Lizki. Trzymałem ją na rękach i co chwila zerkałem na zegarek. Minęło 20 minut, a Ini nadal nie było. Musiała zdążyć. W końcu usłyszałem otwieranie drzwi. Zszedłem z córką na dół. Inga uśmiechnęła się na nasz widok i przejęła małą.

-Myślałam, że już nie zdążysz przed naszym wyjazdem- obok mnie w mgnieniu oka pojawiła się moja mama.

-Miałabym przegapić … -udało mi się ją szturchnąć- Znaczy nie mogłabym przegapić pożegnania. Chciałam podziękować za opiekę na Lizką.

-To nasza wnuczka. Nie ma za co. No mieliśmy wyjechać później, ale skoro już jesteś to będziemy się zbierać. Pa synku- uśmiechnęła się do mnie.

Pocałowała w główkę Elizę i lekko, aczkolwiek sztucznie uśmiechnęła się do Ingi. Tato też się z nami pożegnał. Gdy odjechali usiedliśmy na kanapie.

-Czy ona musi mnie tak sprawdzać i nie lubić?

-Z tym drugim nie jesteś lepsza. Przyznaj końcówka tego zdania miała brzmieć: tak szczęśliwą chwilę?

-Oj tam. Ona nie ma prawa winić mnie za sprawki Aleksa. Zrozumie to kiedyś?

-Przejdzie jej- pocałowałem Inię.

-Kiedy? Już minęło tyle czasu. Urodziłam jej wnuczkę, a ona nadal mnie nie znosi.

-Będzie lepiej- starałem się ją pocieszyć.

-Dobra psuje mi to humor.

-Właśnie miałaś mi wszystko wyjaśnić- spojrzałem na nią ciekawy co mi zaraz powie.

-Byłam u lekarza Oli, bo powiedziała mi wczoraj, że najprawdopodobniej nie będzie mogła mieć dzieci.

-O kurcze.

-No i poszłam do jej lekarza. Okazało się, że jej wyniki mogą oznaczać dwie rzeczy i na szczęście oznaczały tę drugą.

-Chyba nie bardzo rozumiem.

-Ola jest w ciąży- uśmiechnęła się- Lekarz sądził, że skoro nie ma objawów nie ma dziecka i postawił złą diagnozę.

-To super. Będziesz ciocią.

-A ty wujkiem.

Przytuliłem ją. Wtedy wyczułem, że Lizka się wierci.

-Wiesz ona chyba nie lubi, gdy się ją zgniata- zaśmiała się Inia.

Przejąłem od niej córkę i pocałowałem. Poszliśmy we trójkę na górę i bawiliśmy się z małą. Musiałem przyznać, że gdy się wysypiała miała strasznie dużo energii i umiała zmęczyć każdego.

-Trzeba ją Igle podrzucić- zaśmiałem się- Może straci trochę energii.

-A nie bałbyś się jej z nim zostawić?

Zacząłem się zastanawiać i przygryzłem dolną wargę. Kiwnąłem twierdząco głową.

-Masz rację. Bałbym się.

Zadzwonił dzwonek.

-Otworzysz?- spytała.

-Jasne.

Zszedłem na dół i otworzyłem drzwi. Zobaczyłem dość młodą dziewczynę z dzieckiem. Spojrzała na mnie smutno.

No i kolejny. Przepraszam, że tak późno, ale zaczytałam się. W dwa dni przeczytałam całą książkę "Intruz" Czytał ktoś? Jak nie to na prawdę serdecznie polecam. Tak się zaczytałam, że zapomniałam zjeść obiadu i kolacji :D No dobra 15 komentarzy = nowy rozdział.