Rozdział LIX

     W oczach stanęły mi łzy. Piotrek patrzył na mnie i widziałam, że zaczyna płakać. Wtedy przytuliłam mocno Lizkę.

-Kochanie jesteś moja i nikt mi cię nie zabierze- powiedziałam i pocałowałam ją w główkę.

-Co?- środkowy podniósł gwałtownie głowę- Ale w takim razie czemu płaczesz?

-Ze szczęścia.

Uśmiechnął się, podszedł do mnie i przytulił. Podziękowaliśmy lekarzowi i wróciliśmy do domu. Ani na chwilę nie wypuściłam córki z objęć. Wiedziałam, że jest moja i chciałam teraz się nią cieszyć. Mąż usiadł obok i objął mnie. Zadzwonił dzwonek. Wzięłam głęboki oddech, a Piotrek poszedł otworzyć. Po chwili do salonu wszedł Alek.

-Cześć siostra- przytulił mnie i położył rękę na głowie małej.

-Cześć braciszku.

-Mów jakie wyniki- od razu przeszedł do rzeczy.

Na początku chciałam go nabrać, ale po chwili uznałam, że nie będę robić sobie żartów z tak poważnej sprawy.

-Jest moja. Tylko moja.

-Nasza- podszedł uśmiechnięty Pit.

-O matko jaka ulga. Mogę ją potrzymać?

-Wiesz nawet ja jej jeszcze na rękach nie miałem odkąd poznaliśmy wyniki. Nie chce oddać teraz Elizy.

-Inia bratu nie dasz potrzymać chrześnicy?

Gdy pokręciłam przecząco głową zrobił błagalne oczka. Odwróciłam wzrok, bo zawsze im ulegałam.

-Siostra.

-Uch no dobra, ale tylko na chwilkę.

Uśmiechnął się szeroko i przejął małą ode mnie. Spojrzałam na męża. Był naburmuszony. Zaśmiałam się tylko. Wtedy znów zadzwonił dzwonek.

-Alek daj mi Lizkę.

-Czemu?

-To pewnie ta kobieta. Musimy sprawić wrażenie jakby nie było tych testów. Ona nie ma pojęcia, że je zrobiliśmy i musimy ją podpuścić. Chcę zobaczyć co kombinuje.

-Fakt- oddał mi Elizę.

-Schowaj się w kuchni.

Posłusznie wstał i poszedł. Gdy Anna weszła do pokoju z Arletą na rękach miałam ochotę wstać i wyszarpać ją za te kudły, jednak powstrzymywał mnie przed tym fakt, że miałam córkę na rękach. Uśmiechała się i trzymała w ręku kopertę.

-Przepraszam, że tak długo musieliście czekać, ale tak jak mówiłam mała jest chora i trzeba z nią jeździć po lekarzach.

-Może mi pani dać akt urodzenia?- Piotrek już się niecierpliwił.

-A tak. Oto on.

Środkowy przejął kopertę i ją otworzył. Czytał wszystko. Widziałam, że zacisnął jedną dłoń w pięść. W końcu spojrzał na mnie. Nie miałam pojęcia co planuje.

-Ale Lizka urodziła się w szpitalu Pro Familia.

-Nie to niemożliwe- widziałam, że się przeraziła.

-Chyba wiem gdzie rodziła moja żona. Proszę nie robić ze mnie durnia.

-Ale przecież wszyscy mówili, że rodziła gdzie indziej!

-Kto mówił? To sama tani nie wiedziała? Przyszła pani do nas taka pewna tego, że podmienili nam dzieci w szpitalu, a wychodzi na to, że to było kłamstwo.

Nie wiedziała co ma robić. Gotowało się we mnie, ale nadal trzymałam córkę i nie mogłam nic zrobić. Chciałam wezwać policję. Niech wezmą już tę oszustkę do więzienia, bo nie chcę jej więcej widzieć na oczy.

-Może się pomyliłam.

Chciała wyjść, ale Piotrek złapał ją.

-Nigdzie pani nie pójdzie póki nie porozmawia pani z policją.

-Nie będę jechać na komisariat.

Wyrywała się strasznie. Widać już było, że to oszustka. Zrzuciła maskę matki, która chce odzyskać swoje dziecko. Zadzwonił dzwonek. Mąż starał się trzymać Annę, a ja poszłam otworzyć. Za drzwiami stała policja. Stałam przez chwilę jak wryta. Po chwili koło mnie pojawił się brat i uśmiechał się.

-Proszę tędy.

-Alek co się dzieje?

-Zadzwoniłem po policję. Trzeba w końcu ją zamknąć.

-Jesteś kochany.

-Wiem.

Pokręciłam tylko głową i udaliśmy się z policjantami do salonu. Gdy Anna ich zobaczyła przeraziła się.

-Ta pani chciała nas oszukać i porwać nasze dziecko.

-Wydaje mi się, że to może być członkini grupy przestępczej, która porwała już czwórkę dzieci- dodał Alek.

-Pójdzie pani z nami.

-Nie ma mowy! Muszę zająć się dzieckiem.

-Zajmą się nim na komisariacie. Państwo też będą musieli pojechać, żeby złożyć zeznania.

-Kiedy?

-Jak najszybciej.

-Może być jutro?- spytałam z nadzieją.

-Oczywiście.

Gdy wyszli usiadłam spokojnie na kanapie, a po moich bokach siatkarze. Widziałam, że im też ulżyło. Następnego dnia wzięliśmy wolne i pojechaliśmy złożyć zeznania. Okazało się, że Anna tak się wystraszyła policji, że wsypała całą paczkę.

-Dziękujemy państwu. Gdyby nie wasza pomoc nie złapalibyśmy jej i nadal porywałaby małe dzieci.

-To nic dziwnego. Próbowała zabrać nam córkę.

-Oczywiście. Mógłbym mieć do państwa jeszcze jedną prośbę?

-A jaką?

-Mogę prosić o autografy? Moja córka jest wielką fanką siatkówki.

-No jasne- zaśmiałam się.

Podpisaliśmy się i wróciliśmy do domu. Mój brat też pojechał do nas. Gdy weszliśmy w końcu odetchnęłam.

-Alek jedź do domu, do Oli. Ona cię teraz potrzebuje w końcu jest w ciąży.

-Już do niej jadę. Inia?

-Hmm?

-Cieszę się, że już po wszystkim- uśmiechnął się.

-Ja też- odwzajemniłam uśmiech.

-To pa- pocałował mnie w policzek i Lizkę, a potem podał rękę Piotrkowi.

Westchnęłam i poszłam położyć małą do łóżeczka. Dość szybko zasnęła. Postanowiłam wziąć długą, odprężającą kąpiel. Gdy leżałam w wannie pełnej piany do łazienki wszedł mój mąż. Uśmiechnął się i zaczął rozbierać.

-Piotrek co ty robisz?

-Jak to co? Wskakuję do ciebie.

-Kochanie, ale...- za późno.

Wskoczył do wanny i pół jej zawartości się wylało. Zaczęliśmy się śmiać.

-Ty to sprzątasz- powiedziałam szybko.

-Na razie mam inne rzeczy do roboty- po tych słowach wpił się w moje usta. 

No i jest kolejny. Mam nadzieję, że się podoba. Jutro rozdział na pewno się nie pojawi, bo jadę na imieniny. Komentujcie :)